dinsdag 2 maart 2010

Een heftige dag...

Zaterdag, 27 februari 2010 was één van de heftigste dagen van onze trip...

Om half zes ’s morgens stonden we in Jodhpur op om onze trein naar Ajmer (Pushkar) te halen. We liepen door de donkere, verlaten straten op zoek naar een rickshaw die ons naar het station kon brengen. Op de Indiase straten kom je de volgende dieren tegen: koeien en stieren, geiten, zwijnen, paarden, katten, eekhoorntjes, muggen en andere kleine insekten, ezels, en bovenal: honden. (Er zijn zo immens veel straathonden in India, en vaak is het erg schrijnend om te zien hoe zij met open wonden - mankend - rondlopen, ziek zijn, ...)

Er is blijkbaar één regel in het straatdieren-rijk: vanaf het moment dat de zon - en dus ook de mensen op straat - verdwijnt, nemen zij het roer over. We zijn in Kolkata een keer geconfronteerd geworden met een troep blaffende honden, die ons omringden en bedreigden. Maar deze keer kwam het vanuit een onverwachte hoek. Ik zag een zwarte hond op mij afkomen, naast mij lopen en wat snuffelen aan mijn broek. Een andere hond liep plots op Jordi af, blafte even, beet hem in zijn been en liep weg... Rabiës is een zeer ernstige ziekte, die overgedragen wordt door dit soort “hondsdolle” dieren, dus er ontstond een paniek-moment, waarin Jordi vooral heel kwaad was en ik zo snel mogelijk ontsmettingsmiddel bovenhaalde om de wonde te verzorgen.

Gelukkig heeft de hond niet doorgebeten, dus is de beet niet veel meer dan een krab en een klein putje. De hond heeft ook niet door de broek van Jordi gebeten, dus het contact met zijn speeksel/tanden was bijna nihil. Jordi besloot om alsnog op de trein te stappen naar Ajmer, en van zodra we daar aankwamen, naar het ziekenhuis te gaan.

Het ziekenhuis in Ajmer zag eruit zoals je je een Indiaas ziekenhuis zou kunnen voorstellen: té veel mensen liggen in één behandelingskamer, de ziekenhuismuren zien er zwart uit van de schimmels, de bedden en tafels zien er verroest en oud uit, en uiteraard: weinig mensen spreken er Engels. Ik denk dat we alle delen van het ziekenhuis zijn doorgelopen, vooraleer we bij het “casualty department” aankwamen. Vanaf dit moment ging het snel: de dokter (die gelukkig wel Engels sprak) gaf me een voorschrift voor een rabiës injectie, ik ging het bij de apother (aan het ziekenhuis) halen, een verpleger (met nieuw aangetrokken handschoenen en onder zeer hygiënische acties) gaf de injectie aan Jordi (en voor we het wisten gaf hij nog een tetanus spuit erbij, hoewel Jordi die 4 maanden geleden heeft laten zetten), en de dokter gaf ons aanwijzingen voor de volgende injecties. Gelukkig, we waren in veilige handen gevallen... en konden onze tocht verderzetten.

Pushkar is te bereiken op een half uur met de bus vanuit Ajmer. Ik ben er drie jaar geleden al eens geweest, tijdens mijn eerste reis door Noord-India, en heb er toen danslessen gekregen bij de Kalbeliya, een nomadenstam die net buiten Pushkar leven. (Over deze ervaring schreef ik een artikel voor het Vlaamse Feelgood Magazine Luck. Link: klik hier!) Hoewel die ervaring toen ook erg heftig was, keek ik er naar uit om hen terug te zien!

In Pushkar was er ’s avonds een “gypsy” optreden in een hotel/restaurant, en van het moment dat de danseressen binnenkwamen herkende ik ze meteen: de Kalbeliya vrouwen van wie ik drie jaar geleden dansles had gekregen! Sunita heeft ondertussen een kleine baby van één jaar oud en haar zus geeft nu les in een dans- en muziekschool aan die toeristen die hun prachtige dansbewegingen willen leren. Blijkbaar worden er nu ook buikdanslessen gegeven in die school, en trekt dit pakket aan nieuwe dansmogelijkheden véle vrouwen aan om hier een aantal weken in de leer te gaan... Ik moest een beetje schrikken van deze nieuwe evolutie, omdat ik drie jaar geleden les kreeg van de Kalbeliya’s in mijn hotelkamer (in hun kamp was het te warm toen om les te krijgen)... Bovendien was ik één van de enigen die toen danslessen kreeg. Het is werkelijk gebombardeerd, en ik zag allerlei blanke vrouwen zeer gelukkig en sensueel dansen voor het (grote) publiek.

Er was ook een danseres uit Berlijn die slecht 10 dagen lessen heeft gekregen, en die al prachtig kon dansen. Ik begon me af te vragen: wil ik dit ook leren, te midden van die vele toeristen? Of is dit ook weer een aanwijzing dat ik naar mijn EIGEN dans mag gaan? Haar dochtertje van 6 was ook verzot op dansen, en stond op het einde alleen te dansen op de muziek. Het was zowel vertederend als confronterend om te zien. Ik herkende mezelf namelijk in dat jonge meisje, en voelde weer de pijn van mijn eigen innerlijke kind, dat een tijd niet meer heeft kunnen dansen... Maar ook dat mag ik loslaten, want dat hoort tot mijn verleden.

Sunita herkende me meteen en was blij om me terug te zien. Al snel werd het duidelijk waarom: de vragen voor chapati deeg, (afgedankte) kinderkleding en vrijwillige fondsen kwamen al snel boven. Nu Sunita een kindje heeft, kan ze geen dansles meer geven en verdient ze (naar eigen zeggen) ook geen geld meer. Alle gesprekken die ik met haar en de andere vrouwen maakte, werden steeds weer omgeleid naar smekende vragen rond mijn gulheid... En dat terwijl er een organisatie bestaat in Pushkar die hen kledij geeft en de kinderen onderwijs aanbiedt. Het blijft me een dubbel gevoel geven, omdat deze vrouwen heel goed weten hoe ze op mijn schuldgevoel kunnen inspelen. Door al dat getrek wist ik meteen weer waarom ik me vorige keer niet helemaal 'op mijn plek' voelde te midden van deze vrouwen...

Maar al snel voelde ik een ommeslag. Ik moest hier namelijk helemaal niet blijven! Ik kon ook gewoon weg gaan! Ik kwam nog maar eens tot het inzicht dat als je je niet helemaal op je gemak voelt, je het jezelf gemakkelijk kan maken door situaties op te zoeken waar je je wel op je gemak voelt! Zo simpel is het, natuurlijk! Ik heb Sunita een hand gegeven, haar nog eens gezegd dat ik het leuk vond haar terug te ontmoeten, en ben toen vertrokken.

Een heftige dag... die eindigde in een inspirerende dag - mijn liefje was in veiligheid, en ik was gezegend met ons samenzijn en een hoop nieuwe inzichten!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten