***
Voor zij die het nog niet weten, ik ben samen op reis vertrokken met mijn vriend, Jordi. (Aan sommige Indiërs zeggen we dat Jordi mijn “man” is, want “vriend” is een nog steeds vrij onbekend gegeven hier met al die gearrangeerde huwelijken. Er is echter verandering in gekomen de afgelopen jaren, als een gevolg van de overvloedige Westerse en Amerikaanse invloeden in de grootsteden van India. Zo mogen velen van mijn Indiase vrienden en vriendinnen al zelf kiezen met wie ze trouwen. Maar ik hoor de woorden nog duidelijk van een 30-jarige Indiase vriend van me: “Als je nog niet getrouwd bent voor je 30e, wordt je oftewel aanzien als homo seksueel, oftewel aanzien als impotent... Mijn ouders zagen me de oren van het hoofd (volgens hen en mijn familie moet ik zo snel mogelijk trouwen), en dat is echt niet aangenaam.” Hmmm, hoewel een heel ander gegeven, hebben velen onder ons ook onze eigen cultureel aangeleerde “stress” die de kop begint op te steken zo voor ons dertigste. Ik heb het al uit vrienden hun monden horen komen , namelijk dat we zo “succesvol” mogelijk moeten zijn voor we 30 worden (liefst ook met een grote auto, een aantal kinderen is tegenwoordig minder “in”, maar een mooi carrière is een must-be)...
Zondag, 6 december 2009: DE VLIEGREIS VLOOG VOORBIJ
India, hier zijn we dan.
Zondagnacht kwamen we aan in een veel kouder Delhi dan ik had verwacht . Onze vliegreis duurde vrij lang (met een overstap in Wenen), maar vloog best snel voorbij! We zaten precies in een Indiase peutertuin, zoveel jonge Indiase kindjes zaten er naast en rondom ons op het vliegtuig.
Maandag, 7 december 2009: “GODINNELIJKE” RELATIE IN DELHI
Tijdens het wachten op de activatie van ons tijdelijke GSM kaartje (met een Indiaas nummer), begon één van de mannen in de shop te vertellen over zijn religie: Sikkhisme (monotheïstische geloof, ontstaan in 16e eeuw, met als basisgedachten: één God, gelijkheid, rechtvaardigheid en vrijheid voor iedereen.)
Zo zijn er 10 Goeroes (belangrijke religieuze onderwijzers en predikers) geweest van de Sikhs, die leefden tussen 1469 en 1708. De (al reeds oudere) man (ik denk dat hij de vader en baas was van de winkel – zijn zoon zat namelijk ook mee te praten) benadrukte dat de laatste (de 10e) religieuze leermeester Goeroe Gobind Singh Ji, in zijn leven zowel goeroe als volgeling/mens was. (Goeroe Gobind Singh Ji heeft namelijk in 1708 het religieuze boek, Goeroe Granth Sahib, benoemd tot de permanente Goeroe van de Sikhs. Hij riep de Sikhs op om de Goeroe Granth Sahib te eren als het lichaam en geest van de Tien Goeroes. Op dat moment werd Goeroe Gobind Singh Ji zelfs volgeling.)
Dat vond ik een interessant punt. Want zijn we niet allemaal zowel goeroe/god(in) van ons eigen bestaan (we kunnen het heft in eigen handen pakken), alsook (bovenal) “mens”?! GELUKKIG MAAR! We hebben allemaal onze eigen angsten, pijnen, weemoed, teleurstellingen, ... En wat zouden we op deze aarde doen als we al deze gevoelens niet hadden?
Dit is één van de belangrijkste lessen die ik in India kom “her-ontdekken”. Dat ik een “mens” ben, en niet zozeer een “stress-machine”, of een “ik-wil-verlicht-zijn” hippie of new-ager (om er maar een term op te kleven) – en dat ik temidden van andere mensen leef. India is een land waarin alles uitvergroot wordt. Waarin je zoveel meer kan tegenkomen dan je op voorhand (van jezelf, van je medemens of van het leven) had kunnen verwachten. En ik wil me overgeven aan deze grotere kracht. Ik wil mijn hart (nog meer) openen, en mijn eigen “zijn” verder verkennen – zowel vanuit mijn positie als “mens” en als vanuit mijn positie als “godin” :).
Onze eerste dag in Delhi verliep rustig. (Nota 1: Voor zover een dag in Delhi “rustig” kan verlopen. Nota 2: Ik maak deze uitspraak na een vergelijking met de eerste keer dat ik in Delhi aankwam: cultuur shock op-en-top, overweldigend, zéér warm, zéér stoffig, etc.) Ik merk al meteen een groot verschil met de vorige keren dat ik in India was, omdat ik toen geregeld alleen (als vrouw) heb rondgetrokken. En dat is iets wat bij vele Indiërs aanzien wordt als “not-done”. Van de meeste vrouwen wordt verwacht dat ze alleen rondreizen met hun man/gezin, of gewoon binnenshuis blijven. Bovendien wordt een Westerse vrouw (door al die mooie reclame die je hier te zien krijgt) bezien als een soort van gewillige “prostituée”. Dus als meisje, alleen op rondreis door India, kan je twee blikken verwachten: de (ik zou zelfs durven zeggen) “kinderlijke”, “geboeide” en “nieuwsgierige” blikken, en de “wat-ben-je-prachtig” (die na een tijdje aan beginnen te voelen als ‘wat-zit-je-daar-te-staren” en “kleed-me-aub-niet-uit-met-je-ogen”) blikken. Mijn reactie op deze blikken kan variëren van een boze blik tot een glimlach. Soms blijf ik gewoon terug staren, tot de rollen zich omkeren. (En vaak genereert dat dan ook weer een onzeker glimlach op het gezicht van de andere.)
Een lang verhaal om maar te zeggen dat ik me een pak “veiliger” voel nu ik met een man rondreis (ookal is hij Westers, en wordt hij ook aanzien als een “interessant-om-lang-naar-te-kijken” object). Sowieso voel ik me veilig in India hoor, maar het is wel een pak rustiger nu we met zijn tweeën zijn. En wat kan ik nog meer verlangen dan de man die ik zo graag zie aan mijn zijde te hebben voor liefde en toeverlaat!? Nog een mooi “thema” van deze reis: hoe reageren we met zijn tweeën “samen” op de mooie uitnodigingen die India ons zo rijkelijk aanbiedt? Jordi is op zoek naar muziek, inspirerende ervaringen en prachtige natuur, ik ben op zoek naar dans, muziek, inspirerende foto’s en mooie verhalen. Een prachtige mix, toch?
(Ik heb trouwens van de eerste keer dat ik in India was gezegd dat, als ik een vriend had, ik met hem wilde rondreizen door India. Er is iets in India dat mensen opent, zowel emotioneel als spiritueel, mentaal en fysiek. Ik heb dat mogen aanschouwen bij andere koppels die ik op mijn reis ben tegengekomen. Een soort van “relatie test” als het ware ;)?)
Dinsdag, 8 december 2009: RUST EN DANS?
Vandaag hadden we afgesproken met Sangeeta Sharma, een moderne danseres uit Delhi. Zij heeft gedurende lange tijd deel uitgemaakt van (en les gekregen bij) Bhoomika, een dansinstitutie gecreëerd door de schoonvader van Tripura Kashyap. (Tripura is een klassieke Indiase en moderne danseres uit Bangalore die ik vorig jaar heb geïnterviewd toen ik mijn onderzoek voor mijn MA als Culturele Antropologe deed over danstherapie in India. Nu woont en werkt zij in Delhi, en heeft ze, nadat haar schoonvader twee jaar geleden overleed, samen met haar man de Bhoomika dansschool overgenomen.)
Nog voor ik Sangeeta ontmoette, vertelde ze me aan telefoon reeds haar grootse plannen: ze wilde me in haar dansgezelschap introduceren, en misschien zelfs samen India en Europa rondtrekken met dansproducties. Euh, wel, euh... ze had me zelfs nog niet gezien!? (Het klonk een beetje ongeloofwaardig, en ik was nog steeds aan’t bekomen van mijn korte nachten en aan’t aanpassen aan de plotse drukte van Delhi.)
Bij haar aangekomen, mochten Jordi en ik meteen meedoen met de opwarming. Niet enkel waren we super moe, bovendien had ik mezelf beloofd om een week rust te nemen. En echt even aan niets te moeten denken (behalve aan misschien van die typisch toeristische dingen zoals: “Welke rok ga ik kopen?”) Tot zover de rust :). Nadien spraken we af dat ik een workshop zou geven aan enkele van haar dansers... de daaropvolgende dag.
Woensdag, 9 december 2009: DANSEN IN ONTSPANNING
Sangeeta wilde me 3 uur de tijd geven, maar belde me al snel ’s morgens op dat ze zelf ook een uurtje les wilde geven. Uiteindelijk was het een erg leuke dag! Ik voelde me veel meer ontspannen die dag en merkte dat de dansers erg genoten van de korte massage en de vrije expressie oefeningen. Ze vertelden me nadien dat ze zin hadden gekregen in meer, en dat ze zich werkelijk veel meer ontspannen voelden. Meer had ik niet kunnen wensen. En bovendien voelde ik mezelf ook een pak beter. Een mooie manier om mijn cultuurschock en jet-lag te helen :).
Vrijdag, 11 december 2009: EEN PRIKKELEND GEVOEL
Deze ochtend werd ik om half 7 wakker... van een prikkelend gevoel op mijn huid. En wat bleek er in mijn lakenzak te zitten?? Een grote kakkerlak!! Nadat ik het diertje gevraagd had om mijn bed te verlaten, ontdekte Jordi dat er een familie kakkerlakken tussen onze twee bedden zat! Tot daar onze poging om ongedierte buiten onze slaapplek te houden... En tot daar onze slaap voor die dag...
Toen we dit aan de mensen van het hotel vertelden, kregen we drie reacties: één iemand stuurde een hulpje naar ons bed met een klein spray-busje. Het jongetje spoot een beetje tussen het bed, kuistte een beetje vuil weg, keek ons nog even afwachtend aan (alsof we hem nog tip wilden geven voor deze gulle daad), en ging uiteindelijk toch maar weg. Nog geen seconde later trippelden er weer een drietal kakkerlakken rond in onze kamer. Een andere hotel-gezant reageerde als volgt: “Waar kwamen jullie dan vandaan? Want een aantal dagen geleden zaten die er nog niet hoor!” Euh... we komen rechtstreeks uit België!? ... En dan uiteindelijk de manager van het hotel, die durfde eerlijk te zijn: “Tja, er is zoveel stof in de winter in de straten van Delhi. Elk hotel heeft met ongedierte te kampen. In elk geval, bedankt dat je ons hebt verwittigd.” Hmmm...
Die middag hebben we de Goan Express genomen richting het zonnige... Goa!! De treinrit duurde 40 uur! En viel eigenlijk best goed mee. We hadden enkele leuke medereizigers (zowel Indiase als Westerse), en ik heb het boek “Brida” van Paulo Coelho gelezen. Ook dit boek heeft me op meerdere manieren kunnen inspireren. Over hoe “liefde” ervaren belangrijker is dan wat dan ook. Al heb je je talenten ontdekt en verdien je je inkomen, zonder liefde(volle verbondenheid) kan een mens niet ten volle gelukkig zijn.
“Brida” is een verhaal over een vrouw die op zoek gaat naar de/haar Universele Kracht. Een vrouw die de Wetten van het Universum wil leren aanwenden om haar hoogste potentieel te bereiken. Ze bezoekt een wijze man in het bos, Magus, die ingewijd is door de Traditie van de Zon. Magus is één van haar soulmates, maar dat ontdekt Brida pas later. Brida ontmoet ook een vrouw, Wicca, die ingewijd is door de Traditie van de Maan. Door lering van beiden, ontdekt Brida haar gift, en maakt ze contact met één van haar vorige levens, toen ze een heks was. Wicca wijdt haar terug in in de heksenrituelen, en leert Brida te dansen op de muziek van de Wereld...
Al zittend in de trein voelde ik me mee dansen - dansen op de muziek van de Aarde, dansen op de muziek van de geluiden om me heen, dansen in mijn dromen, dansen in mijn innerlijke wezen. :)
Zaterdag, 12 december 2009: ONTMOETINGEN OP DE TREIN
Op de trein begon ik te praten met een Indiër die graag gedichten schrijft. Hij vertaalde één van zijn gedichten uit het Hindi voor me (zie onderaan, vrij vertaald uit het Engels). Hij vertelde me dat hij verliefd was geworden op een meisje, die hem uiteindelijk verlaten heeft voor een ander. Hij zei dat hij de eerste letter van haar voornaam in zijn arm heeft gesneden... Goh, zo erg voor die man. Het deed me eraan herinneren dat liefde zo belangrijk is, voor iedereen: “Je kan alle materie hebben die je maar wil, maar wat ben je zonder liefde?” Nog één van de interessante lessen van deze reis (en ook van het boek “Brida”).
Het gedicht:
“Het leven draait op de systemen van het leven
Het leven begrijpt vele onuitgesproken verhalen
Elk van ons verbergt hun gezicht met een ander gezicht
Maar het leven weerspiegelt alle geheimen van het leven
Ik heb moeilijkheden met onbeantwoorde vragen
En zie hoe het leven velen van hen beantwoordt
Er zijn veel mensen om me heen
Maar het leven zoekt iemand speciaal... voor mij.”
Zondag, 13 december 2009: EEN OUDE VROUW IN HAAR BOOMHUT
Deze ochtend zijn we aangekomen in Madgaon. Na een trip van een uur in een pre-paid taxi kwamen we aan in Goan Café, de plek waar mijn 72-jarige Britse vriendin woont, Joan. Toen haar man een zevental jaren geleden stierf, verliet Joan vrij snel Groot Brittanië en haar 2 zonen om (het toen veel kleinschaligere) Goan Café Resort te ontdekken. Ze huurde daar een boomhut, waar ze voor 6 maanden per jaar woont (de andere zes maanden is het monsoon, en trekt ze hoofdzakelijk rond in Azië of bezoekt ze vrienden in andere werelddelen.)
Ik heb Joan drie jaar geleden voor het eerst ontmoet, tijdens mijn eerste trip door het Noorden van India. We hebben één avond samen gespendeerd in een restaurant in Rishikesh, samen met mijn Duitse vrienden Mary-Lou en Matt. Later kwam ik haar toevallig tegen in Manali, net op het moment dat ik van plan was om naar Dharmsala en McLeod Ganj te vertrekken. Joan was toen eigenlijk net op haar bus naar Delhi aan het wachten, maar besloot halsoverkop om mee naar Dharmsala te gaan. (McLeod Ganj ligt op een aantal kilometers van Dharmsala, en ik heb toen het geluk gehad dat de Dalai Lama er toen een vijfdaagse lezing gaf.) Onze wegen splitsten nadien, en ik heb voor meer dan een half jaar geen contact meer gehad met Joan. Toen ik de tweede keer in India was (dit keer in het Zuiden, voor mijn onderzoek naar danstherapie), was ik een week op vakantie getrokken naar Hampi. Al zoekend naar één van de vele tempels van Hampi, was ik samen met een aantal Duitse meisjes buiten de stad op wandel. We wilden de weg vragen naar de tempel, toen ik plots Joan zag zitten in een klein resort. Wat een kleine wereld! Na deze ontmoeting ben ik haar gaan ontmoeten in Goa, in haar boomhut :).
Goan Café Resort is een familiezaak aan het strand van Morjim Beach (één van de meer verlaten stranden van Goa), opgestart door een vroeger erg arme familie. De oudste broer heeft nog een tijd gekend waarin hij zo goed als geen eten kreeg, en toch heel hard moest werken. En nu loopt hun restaurant plus de verhuur van hun vele boomhuisjes super goed (en blijven ze uitbouwen).
Ik voelde een heel andere vibe in Goa, vergeleken met twee jaar geleden. Zo zijn er zijn meer en meer Russen (Joan sprak van “Russische mafia” :) – of toch in elk geval mensen met veel geld) – die naar Goa komen, en daar allerlei huizen beginnen te bouwen. Ook in Goan Resort lag er meer nadruk op “veel geld betalen”, vergeleken met de vorige keer dat ik er was. Een evolutie van de laatste jaren blijkbaar, want Morjim beach was veel meer volgebouwd dan toen ik er vorige keer was, en er waren inderdaad vele (rijke) toeristen in Goan Cafe (die ook niet bepaald vriendelijk waren). Maar ach, het blijft en is nog steeds een prachtig strand. En laten we maar niet teveel veralgemenen (of ben ik nu te laat) ;)...
Maar goed, Joan was erg verrast toen ze me plots zag!! Ze kreeg tranen in haar ogen en zei me nog: ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien. (Ze had me blijkbaar nog proberen te bellen, maar me nooit meer te pakken gekregen.) Ik was blij haar terug te zien en haar aan Jordi te kunnen voorstellen. We hebben samen gegeten en nog eens goed bijgepraat.
Woensdag, 16 december 2009: DIERTJES, OVERAL DIERTJES
Deze ochtend zag ik dat een muis (of een rat?) de bovenkant van mijn rugzak kapot heeft gebeten en er een stuk fruit heeft uitgegeten! Ik wist dat je geen eten in je kamer mocht houden, maar fruit!?
Ik word hier bovendien niet zozeer gegeten door muggen, maar wel door mieren, spinnetjes en vlooien. Ik heb constant van die kleine mini-beetjes, die al snel veel groter beginnen te worden en werkelijk een week lang nog na-jeuken!
’s Avonds zijn we naar de populaire Anjuna markt gegaan, waar we (zonder het bewust te willen) super veel gekocht hebben! Zo hebben we een zitstoel gekocht, een groot dekbedovertrek met olifantjes op, een aantal doeken, en een aantal foto albums (“iee aaa” van kamelenleer, dat was even slikken, maar ze zijn wel prachtig). Joan moest hard met ons lachen, omdat we op een half uur tijd, plots met een hele hoop spullen rondliepen, en vervolgens op zoek moesten gaan naar een zak om alles in te steken.
Daarna wilden we naar een optreden gaan zien van “The Brothers”, drie broertjes uit Rajasthan, die met zijn drieën klassieke Indiase muziek spelen. Joan is verzot op hun muziek, dus stond erop dat we een concert van hen konden meepikken. Terwijl we in een café zaten te wachten op hun opkomst, werden we getrakteerd op een luidkeels kelende kerel die klanken probeerde te maken zoals: “Ooohm”, “Sitaraaaa” en “Hara Krishna” (zeer originele lyrics moet ik zeggen). Het was duidelijk dat hij onder de drugs zat en het overgrote deel van het publiek ook (de echte “Goa-style”?!). Muzikaal was er dus niets aan, en toch stond die man op het podium alsof hij de koning was over het dierenrijk. Zowel Joan, als Jordi en ik zater erbij... keken ernaar... en wilden er zo snel mogelijk weg.
Na het optreden hadden we door dat we nog lang konden wachten op “The Brothers” en dat we op de foute plek zaten. Dus hebben we een taxi genomen naar de German Bakery (en een confict tussen Joan en de taxi chauffeur mochten aanschouwen, omdat hij veel te veel geld vroeg, veel te snel reed en onwaarschijnlijk onbeleefd was tegen “een vrouw die wel zijn grootmoeder had kunnen zijn”). Het werd uiteindelijk nog een gezellige avond. (Al waren “The Brothers” niet zo inspirerend als we hadden verwacht. Ze speelden wel goed, maar konden ons niet zozeer meenemen in hun muzikaal avontuur. Het geheel bleef een beetje op hetzelfde niveau hangen, zonder al te veel hoogtes en laagstes.) :)
Vrijdag, 18 december 2009: VROUWELIJKE ZEE-BEWEGINGEN
Deze ochtend stond ik op bij ochtendgloren (hét prachtigste moment van de dag), met het idee om yoga te doen. Maar al snel zag ik dat er zich allerlei dingen afspeelden op het strand, dus ben ik foto’s beginnen trekken . Zo waren de mannen vis aan het vangen, maar op zo’n manier, dat zij met zijn zessen, per 2 in 3 rijtjes, achter elkaar de netten uit de zee stonden te trekken. Dat gaf een prachtig zicht op foto, omdat ze zulk een simultane bewegingen maakten, en op een mooie rij stonden. Haha, wat ik in mijn leven vaak niet interessant vindt (hetzelfde doen als de anderen), vind ik op foto des te interessanter. Maar ik trek natuurlijk foto’s van “natuurlijke” gebeurtenissen, in de habitat van de mensen die ik op foto vastleg.
Ook ben ik foto’s beginnen trekken van de vrouwen die met manden op hun hoofd op de visvangst stonden te wachten. Deze foto’s inspireren me erg. De manier waarop die vrouwen wandelen, is zo natuurlijk en vrouwelijk. Prachtig. Ik word zo geïnspireerd door hun bewegingen dat ik er bijna een dans van zou willen maken. Misschien moet ik dat maar doen!
Vandaag zijn we nog even gaan zwemmen. Hmmmm, ik voelde me helemaal op mijn gemak in het water. We hebben samen in de golven gespeeld, en genoten van het prachtige zicht op de palmbomen. De zee is zo prachtig. Bovendien vind ik de zee onwaarschijnlijk inspirerend. Zo voelde ik hoe de bewegingen van de golven overeenkomen met (buik)dansbewegingen. Het enige wat ik hoefde te doen, is mijn armen mee laten gaan met de stroming van de golven, en volledig in ontspanning te gaan, en mijn armen maakten vanzelf soepele slangenbewegingen. Fantastisch!
Joan is ons komen uitwuiven, en met een paar uur vertraging konden we de bus op. Ik voelde me al misselijk voor ik de bus op stapte. Dat ging een leuke busreis worden...
Zaterdag, 19 december 2009: HALLO MS. KASHI!
Ik vond het een zwaaare en laaaange busreis! Rond de middag kwamen we eindelijk aan (gepland was vroeg in de ochtend). Toen ik Johny belde, met de vraag of hij misschien een leuke plek voor ons wist om te overnachten, gaf hij de naam van een vriend door, die een groot huis met extra kamer had in Yelahanka New Town (16 kilometer van het centrum vandaan). Dat leek ons een schitterend plan, want in Bangalore moet je af en toe kunnen ontsnappen aan het drukke, centrale gebeuren.
De vriend van Johny bleek een Duitser te zijn, W. Zij kenden elkaar nog maar 3 weken, dus ik wist in het begin niet zo goed wat ik ervan moest denken. Maar de kamer die hij ons aanbood was prachtig, en het huis waar hij woonde was ook ruim genoeg om ons ermee tevreden te stellen :).
Even ter info: we waren naar Bangalore getrokken omdat er net dat weekend een dansfestival plaatsvond, georganiseerd door Vyjayanthi Kashi. Kashi is een klassieke Indiase Kuchipudi danseres waar ik vorig jaar voor mijn onderzoek van Culturele Antropologie een maand bij in de lering ben gegaan. Mijn verblijf bij haar was immens intens en een dubbele ervaring voor me op vele vlakken. Zo vroeg ze constant aan me om me volledig open te stellen (vanuit het klassieke Indiase “Goeroe-leerlinge systeem” wordt er van de leerling(e) verwacht dat, als je écht wil bijleren, je je hele zijn volledig moet “overgeven” aan de leer van de goeroe). Tijdens mijn verblijf bij haar, wilde Ms. Kashi een Kuchipudi danseres van me maken, terwijl ik in eerste plaats voor mijn onderzoek naar danstherapie bij haar was, en dus tijd voor mezelf en mijn onderzoek nodig had. Meer hierover kan je lezen op mijn Engelstalige blog: indiandancinggoddess.blogspot.com!
Dit weekend had Ms. Kashi een dansfestival georganiseerd in Bangalore, en aangezien ik nu in India was, wilde ik daar natuurlijk graag bij zijn! Na een douche en een korte rustpauze, zijn we met de bus naar het “Dance Yathre” gereden. Daar aangekomen herkende Ms. Kashi me meteen. Ze was blij dat ik er was, maar ook druk bezig. Ik vond het leuk om Yael (een Kuchipudi danseres uit Israël) en alle andere dansers en danseressen terug te zien. En zij waren ook allemaal erg lief en enthousiast. Het was een gezellige avond.
Zondag, 20 december 2009: FREEDOM PARC?
Tweede dag van het het dansfestival “Dance Yathre”, dat plaatsvond in Freedom Parc. (Ms. Kashi’s reactie, vrij vertaald, over de naam van de locatie: “Velen zitten vast in de gevangenis van het leven, en je kan enkel en alleen de vrijheid in jezelf zoeken.”)
Met een kleine (na)zonneslag voelde ik dat ik het vandaag best rustig aan kon doen.
Na een workshop gegeven door een moderne danseres uit Hyderabad, begon de Kuchipudi workshop van Vyjayanthi Kashi. De andere deelnemers wilden graag enkele gezichtsuitdrukkingen leren. Dus begon Kashi te vertellen over het mannelijke en vrouwelijke deel van elke persoon, en over hoe Kuchipudi die twee delen samenbrengt in de dans. Hoe meer zij vertelde, hoe meer ik gewoon weg wilde gaan. En ik besefte dat ik dat ook simpelweg kon! Ik moest daar helemaal niet blijven dit keer. Ik had helemaal geen onderzoek te doen. En dan nog, ik had gewoon de vrije keuze om te blijven of niet.
Dus ben ik even in het park gaan zitten met Jordi.
Freedom Parc. Zo heette het park. Vroeger was het een gevangenis, maar tegenwoordig trekt het vooral gezinnen en koppeltjes aan, die er wat komen wandelen, spelen, eten of zich er gewoon rustig neervlijen op één van de bankjes of op de grond (wat nog steeds een Indiase gewoonte is). We zaten nog geen half uur op het gras toen er achter ons gefloten werd. En weer. En weer. Wij keken om, en zagen daar twee mensen op ons afkomen: een oudere vrouw die in een voor ons onbekende taal sprak, en een jong meisje (haar dochter) die in het Engels zei: “Jullie mogen hier niet zitten!”
Freedom Parc. Zo heette het park.
We mochten enkel op de harde stukken grond gaan zitten, of op een paar bankjes die er stonden. Later zagen we dat er nog zo iemand rondliep met een fluitje, die te pas en te onpas begon te fluiten wanneer mensen iets deden wat voor hem niet door de beugel kon. Toen hij zag dat wij foto’s zaten te trekken van plekjes in het park, kwam hij ons tegemoet, en wilde hij ook op de foto. Het leek wel alsof hij nog steeds een cipier was van de gevangenis (hij had ook zo’n blauw pak aan met een blauw hoofddeksel op zijn hoofd).
Freedom parc? Maar dan toch nog steeds met een beperkte vrijheid...
Terwijl we in het park zaten, voelde ik me erg triestig worden. Kashi had namelijk vaak zo aan me zitten trekken, dat ik onzeker was geworden over zaken die eerder nog zeker voor me waren. Maar al zittend in het park, twee jaar later, in de armen van mijn liefje, voelde ik dat er plots een switch in mijn gedachten kwam: “Ik voel het gewoon niet, die Kuchipudi dans. Ik voel het gewoon niet, dat mensen zo aan me zitten te trekken. Ik voel het gewoon niet, dat mensen zeggen hoe ik mij zou moeten bewegen. Dans is voor mij niet los te denken van wie ik ben. Als ik dans, dan dans ik mijn hele zijn. Als ik dans, dan dans ik mijn essentie. Als ik dans, dan dans ik wie ik ben. Ik kan het gewoon niet van elkaar loskoppelen.” Plots was het duidelijk voor mij: als iemand mij zegt hoe ik mij moet bewegen, dan voelt dat alsof die persoon mij vertelt hoe ik moet zijn, hoe ik moet denken en hoe ik moet leven!!
Freedom Parc? Ik kreeg er wel prachtige inzichten!
De rest van de workshops heb ik ook een beetje half-half meegedaan (zelfs een salsa workshop op Indiase wijze), maar door velen werd ik maar weinig geïnspireerd. Tot ik de Kathak lessen meedeed. Simpel is het niet, maar ik vind de dans wel prachtig! Zoveel draaien, doet me een beetje denken aan de Sufi dans. Ook de optredens ’s avonds vond ik geweldig, vooral van de Kathak.
Op één van de posters van Kashi’s Shambhavi School of Dance stond over één van haar optredens: “She came, she sow, she conquered.” Hihi... :)
Maandag, 21 december 2009: IN HET POSTKANTOOR EN DE COMPUTERWINKEL (deel 1)
W. is best een bizar figuur, maar wel heel vriendelijk. Hij woont al jaren in India, en al een hele tijd in Bangalore. Hij is Duitser, maar is voor het eerst naar India getrokken met zijn ex-vriendin. Toen het gedaan was, trok zij weer naar Duitsland, en bleef hij in India. Hij heeft er een eigen zaakje begonnen in goedkope juwelen, enkel te bestellen via Internet. En blijkbaar loopt het wel, want hij was constant bezig met pakketjes te maken en te verzenden. Bovendien was hij verliefd geworden op één van zijn hulpjes (en hij is dat nog steeds, als ik zijn verhalen zo hoorde). Maar uiteindelijk is zij getrouwd met een Indiër, omdat zij niet kon begrijpen dat hij nog contact had met zijn ex-vriendin. Ja ja, na een tijdje bij iemand te wonen, komen de pikante details al snel boven hihi.
Vandaag hebben we nog een dagje gespendeerd in Bangalore. We hebben vooral eerst rustig uitgeslapen en zijn dan idli’s en dosa’s (locaal ontbijt in Zuid-India, gemaakt uit rijst en linzen) gaan eten.
Daarna zijn we het stadje van Yelahanka New Town ingetrokken om ons pakje te versturen. Wat een gedoe! Haha, toen we naar het postkantoor gingen, kwamen we terecht in een oud en vervallen, kleine ruimte, waar 2 computers stonden en een aantal Indiërs aan het werk waren. Toen we zeiden dat we wat wilden verzenden, zeiden ze meteen dat het te zwaar was (en dus in twee delen moest verstuurd worden), en dat we de twee pakketjes in een witte, katoenen doek moesten inbinden. Zo worden de pakjes hier dus verstuurd hé. In witte, katoenen doeken, met daarop een adres geschreven. We zijn wat beginnen rondlopen in Yelahanka, en vonden al snel een klerenmaker, die de pakjes voor ons wilde inpakken. In een stoffenwinkel ben ik even wat witte stof gaan kopen. Gelukkig kwam Johny ons tegemoet, en omdat hij de locale taal spreekt, kon de klerenmaker uiteindelijk begrijpen wat we vroegen...
Een uurtje later waren onze pakketjes klaar, maar was het postkantoor alweer gesloten... Nadien zijn we de stad ingetrokken. Bangalore is zo’n drukke stad, en wordt met het jaar drukker, het is echt ongelooflijk. Omdat ik in Goan Café een meisje had gezien met een mini computertje, was ik benieuwd geworden naar deze (in mijn ogen) nieuwe en wonderbaarlijke uitvindingen. Een notebook is niet groter dan een gewoon leesboek, en vele lichter dan bijvoorbeeld het boek “Shantaram”. Dit moest ik zien! Wij zijn naar een paar computerwinkels gegaan, en toen ik een witte HP Mini zag, was ik al vrij snel verkocht.
Dus in plaats van mijn kleine notaboekjes mee te sleuren, heb ik nu een computer aan mijn zijde, die me op verschillende momenten kan inspireren om verhalen van de wereld neer te schrijven. Ook is het veiliger zo, want dan kan ik al mijn foto’s op de computer zetten, en moet ik dus geen virussen riskeren in internet cafés. Wiehaa.
Daarna hadden we afgesproken met Lopamudra (Indiase vriendin van me). We zijn samen gaan eten in één van de oudste restaurants van Bangalore, samen met een paar vrienden van haar en Johny. Jippie, dat was een erg gezellig avond plus lekker eten! Bangalore wordt meteen veel leuker van het moment je er vrienden hebt wonen, en weet waar je naartoe gaat. :)
Dinsdag, 22 december 2009: IN HET POSTKANTOOR EN DE COMPUTERWINKEL (deel 2)
Deel 2 van ons avontuur: “Hoe verzend je een pakje in (een moderne stad in) India”. Vandaag zijn we vroeg naar het postkantoor getrokken, waar we toch ook weer op zijn minst een tweetal uur hebben rondgehangen. We moesten wat formuliertjes invullen, die we dan met oude prit op de witte pakketjes moesten kleven. Achteraf vertelde een hulpje van W. ons dat het algemeen geweten is dat elke soort van verzending een ander uur heeft in het postkantoor. Ze moest lachen dat we er zolang gezeten hadden, want blijkbaar was het niet het uur van de grote pakketjes toen we er zaten... En blijkbaar nam dat postkantoor sowieso nooit van die grote pakketjes aan... Maar goed, na veel gewacht en geregel, is ons pakketje goedgekeurd. Het kostte ons meer dan de aankoopprijs, maar goed. Het is verzonden :).
We zijn gaan eten in een heeeerlijk restaurant, en bestelden een “special thali”, inclusief soep, een grote thali – bestaande uit een chapati (Indiase brood), dahl (linzensoep), groentencurry en rijst – een fruitsla’tje. Echt het beste eten dat ik ooit in India heb gegeten! Het restaurant heette “Bhojis Rasa – A multicuisine family restaurant” en was gelegen in Yelahanka New Town. Hun motto (wat op de voorpagina van de menu kaart stond): “To reach your heart through your stomach.” Hun missie was geslaagd. Achteraan de menu kaart stond er nog iets grappigs: “NOTE: no choices of music” :).
Daarna zijn we weer naar de computerwinkel gegaan, om Internet aan te laten sluiten en nog wat kleine andere dingetjes te kopen. In de rickshaw zagen we een aantal zaken die onze aandacht trokken:
- “National Bureau of Agriculturally Important Insects” Haha!
- Nieuwe appartementsblokken in de Dollars Kolony met als leuze: “A house for the select fews, a dreams for the others.” Wat geeft dit me een dubbel gevoel, hier in India met zulk een grote armoede, worden dit soort uitspraken maar doodgewoon getollereerd?
Als alles geregeld was, zijn we weer naar W. zijn huis gekeerd, en heeft hij ons naar het treinstation gebracht van Yelahanka.
Woensdag, 23 december 2009: VERANDERINGEN IN HAMPI
Eerste dag in Hampi was een volledige rust-dag. Hoewel... er zijn best wat veranderingen in de Shanthi Guesthouse sinds ik hier 2 jaar geleden was. Zo is het stuk natuur waar je vanuit de kamers en het zit-restaurantje op uitkijkt, omgebouwd tot rijstvelden. Omdat die velden bewerkt moesten worden, hadden we het geluk om net aan te komen op het moment dat ze er met de traktor door begonnen te rijden. Als dat al niet voldoende onrust bracht, kwamen de boeren daarna aanzetten met stieren, die een soort van “gladstrijkend stuk hout” meesleurden, en bestuurd werden door één persoon mét zweep. Zonder reden kregen de stieren zweepslagen... en wij zaten erbij, keken ernaar, en werden er ongelukkig van. Weeral eens dacht ik: "Morgen zijn we hier weg." (Ik mag leren om de eerste dag gewoon af te wachten, en niet steeds mijn “vecht-of-vlucht” reactie in te schakelen - want telkens als ik op een nieuwe plek aankom, denk ik: “Morgen ben ik hier weg,” en meestal blijf ik er dan toch gewoon!)
Het geluk lag in ons kamp, want we slapen weer in kamer nummer één (waar ik 2 jaar geleden ook heb geslapen). Deze kamer is maar mijn mening de allerbeste (basis)kamer van het Guesthouse, omdat we van hieruit zicht hebben de rijstvelden, de rivier en de magische rotsblokken. Bovendien is kamer 1 de enigste kamer met een muurschildering :). Artiesten trekken artistieke dingen aan?
Donderdag, 24 december 2009: DIGITALE KERST
Vandaag heb ik een digitale kerstkaart gemaakt. Ik wil mensen op deze wijze licht en liefde toesturen... 's Avonds voelde ik me al wat ziekjes worden, vooral in mijn keel. Maar het was nog niet voldoende om me er volledig bij neer te leggen...
Vrijdag, 25 december 2009: HONING MET LOOK
Deze ochtend werd ik wakker met keelpijn. Bangalore heeft blijkbaar toch zijn sporen nagelaten. Ik heb meteen een gember thee’tje gedronken en wat honing met look genomen. “Het zal wel snel weer beteren,” zei ik tegen mezelf.
Toen ik ’s morgens wakker werd, ben ik maar meteen opgestaan en heb ik op mezelf yoga gedaan, hier voor onze kamer (op een dun dekentje op de stenen grond, maar dat ben ik ondertussen al wel gewoon). Ik merk dat yoga me enorm veel deugd doet, en toch heb ik dagen/maanden/weken dat ik het bijna niet doe. Maar je kan jezelf natuurlijk niet forceren. En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik een enorm druk jaar achter de rug heb.
Tijdens mijn yoga sessie kwam er één van de mensen langs die in het Guesthouse werkt (btw, altijd mannen, behalve soms ook vrouwen die kuisen) en hij wenste me een gelukkige kerst toe. Kerst, een moment van licht en warmte, een moment om bij elkaar te kruipen en naar binnen te gaan. We zijn Hampi ingetrokken, maar ik voelde me echt niet goed.
En die avond werd ik ziek... Wat een prachtig kerst-geschenk?! Ik ben om 19u mijn bed ingekropen. En ik heb me er letterlijk bij neergelegd... (kon ik nog anders?)
Zaterdag, 26 december 2009: DANSENDE VOOROUDERS
Ik heb vandaag vrijwel de hele dag geslapen. Ergens voelt het zelfs als een opluchting, dat ik werkelijk ziek ben. Gewoon al het idee dat ik nu niet anders kan dan rusten, maakt mijn geest al een pak rustiger. Bovendien voelde ik dat er al een tijdje iets in mijn lichaam sluimerde, en nu is het er eindelijk uit.
Ook voelde ik veel verdriet vandaag, maar voelde ik me ook gesteund door de bomma en andere (dansende) voorouders. Weer kwam die oude, vrouwelijke pijn naar boven, die doorheen de geschiedenis op (vaak vrouwelijke) wezens werd gelegd. Zo moesten vele vrouwen hun vrouwelijke krachten verbergen, mochten zij hun dans niet ten volle dansen, of werden zij uitgebuit, verkracht, vernederd, onderdrukt. Die pijn komt nog af en toe naar boven bij me, en het wordt tijd dat ik die pijn loslaat. En teruggeef aan de tijden en mensen waar het bij heeft gehoord. En bovenal, teruggeef aan de aarde, zodat die deze pijn mee kan transformeren in een grotere kracht. Net zoals ik uit mijn hele leven een grotere kracht heb gekregen. En dat deze ziekte me ook weer heel wat duidelijk maakt, en me achteraf krachtiger maakt op vele vlakken. Het voelde als een grote opluchting, nadat ik had kunnen wenen in Jordi zijn armen. Daarna ben ik in slaap gevallen...
Tegen de avond zaten we in het zit-restaurantje van Shanthi Guesthouse, en begon er een Indiër tegen me te praten. Al snel zijn we samen gaan zitten en bleek hij samen met zijn vrouw in Bangalore te wonen. We hebben een hele avond zitten babbelen, enorm gezellige mensen, over de Indiase en Westerse cultuur. En over de kansen die we in de verschillende culturen krijgen. Nog steeds is het zo dat vele Indiërs geld moeten verdienen voor de ganse familie, waardoor ze hun dromen vaak opzij zetten. Ik kan dan nog zo hard klagen, ik weet wel wat ik graag doe. En de kansen worden me aangereikt. Dit maakt me immens dankbaar. Ik wilde dat het iedereen gegeven was. En ik merk vaak dat ik het mezelf niet gun, gewoon omdat ik zie dat niet iedereen deze mogelijkheden krijgt. Zo kan ik me echt slecht of schuldig voelen over het feit dat wij altijd lekker eten en drinken voorhanden hebben (en vaak “teveel” eten), en vele andere mensen zelfs niet voldoende of de juiste middelen hebben om zichzelf levende te houden. Weer eens komt dat dubbel gevoel boven, hier in India, waar zaken zo worden uitvergroot, en werkelijk “in your face” worden gedrukt...
Zondag, 27 december 2009: HEMEL OP AARDE
Met nog steeds pijnlijke klieren opgestaan.
Tijdens het ontbijt, kwamen G. en zijn vrouw weer bij ons zitten. We hebben lang zitten praten, over onze roots (over Jodendom en de kasten in India), over sociale psychologie (en waarom oorlogen kunnen gebeuren zoals WWII), en over leukere zaken. G. vertelde ons dat hij als basis van mens-zijn ziet dat je een goed mens bent en goed doet voor anderen. Dan zal het goede je ook tegemoet komen. En heeft niet elke religie dezelfde basis, namelijk, dat je voor anderen, jezelf en de natuur moet zorgen? Zo’n grote cultuurverschillen, en toch hebben we een gelijkende basis, namelijk, dat we op onze eigen manier een bijdrage willen leveren aan een betere wereld, zodat de plek waar we leven, een prachtige plek wordt, een hemel op aarde.
Na ons gesprek merkte ik dat mijn stem helemaal verdwenen was. Haha, ik heb gewoon gepraat tot mijn stem het begaf.
Ik vind het ook wel symbolisch: vorige keer was ik ziek geworden in Goa, en had ik een oorontsteking. Wilde ik toen bepaalde dingen niet meer horen? Of had ik genoeg gehoord, en mocht ik naar mijn “innerlijke stem” gaan luisteren? Nu wil mijn stem even niet meer mee. Misschien weeral eens een aanleiding om naar binnen te gaan (btw ook hét thema van deze periode) en te luisteren naar mijn “innerlijke stem”? Als je niet meer alles kan zeggen wat je wil, ga je enkel en alleen nog zeggen wat echt belangrijk is. En dan pas besef je dat je immens veel zegt wat eigenlijk helemaal niet belangrijk is. Als ik iets wil zeggen, begin ik te fluisteren. De rust en zachtheid die ik hiermee creëer, is ook erg inspirerend.
Een aantal inspirerende uitspraken, die ik heb opgeschreven in het reisbureau van Shanthi Guesthouse (die op posters op de muur stonden):
“All the resources we need are in the mind.”
“Nothing can bring you peace but yourself.”
“Success is a journey, not a destination.”
Waarheden om over na te denken...
Heel zachtjes voelde ik de verbindingen tussen mijn hart, mijn maag en andere orgaantjes in mijn buikzone zich meer en meer openen. Ik voelde groeipijnen in mijn hartje, heel zachtjes, alsof mijn hart zich wil openen, zonder constricties. Nu ik even geen stem meer heb, was het misschien het ideale moment om hier helemaal aan toe te geven. Ik voelde dat mijn weerstand het had opgegeven. Als ik het zelf beslis, is mijn leven ook een hemel op aarde, en van daaruit kan ik goed doen voor anderen, en voor de aarde.
Maandag, 28 december 2009: HOE OPEN JE JE HART?
Hoe open je je hart, zonder pijn, zonder moeite, zonder inspanningen?
Kan iemand me vertellen, hoe open je je hart, zonder verlies, zonder teleurstellingen, zonder drama?
Ik staar in de verte en zoek naar aanwijzingen, die me kunnen vertellen waar ik de stoffige sleutels tot de uithoeken van mijn hart kan vinden.
Ik ga op reis en zoek naar oude mythes en mystieke gebouwen, die me meer inzicht kunnen geven over mijn diepere gevoelens die gevoed zijn op het bewustzijn van het verleden.
Ik ga in de lering bij de ouderen van de wereld, die reeds voor mij een gelijkende tocht hebben afgelegd en me de weg kunnen wijzen naar alomvattende liefde.
Ik betreed de wonderen van de natuur, en verbaas me erover dat ik een deel uitmaak van dit prachtige geheel.
Mijn hart maakt vreugdesprongetjes, wanneer ik aanvaard dat ik een mens ben, verbonden met al wat is.
Mijn hart is gelukkig, wanneer ik mezelf toelaat geluk te voelen.
Dinsdag, 29 december 2009: MAGISCHE FLUITJES
Ziek zijn ziek zijn ziek zijn...
Maar we zijn vandaag wel fluitjes gaan kopen!!
Een mooi verhaal: toen ik 2 jaar geleden in Hampi was, werd ik geïnspireerd door de prachtige klanken van de Noord-Indiase bansuri fluiten. Het eerst kwam ik ermee in contact toen ik in een tempel rondliep, tegen de achtergrond van een magisch en warm fluitspel. Daarna bleek dat Madan, een man uit Nepal die toen nog in het Shanthi Guesthouse werkte, ook fluit speelde. Hij vertelde me dat als ik hem geld gaf, hij mij een fluit zou opsturen. Hij zei namelijk dat er veel fluiten verkocht worden, maar dat er weinig echt goede fluiten te vinden zijn. En zeker als leek is het niet zo gemakkelijk om te weten wat of niet te kopen. Goed, ik wist niet of ik hem kon vertrouwen, plus zo geïnspireerd was ik nu ook niet om meteen zelf een fluit te kopen, dus ik sloeg het voorstel af. Maar nu, in Hampi rondwandelend, kwamen we hem terug tegen. Hij werkte niet meer in het Guesthouse, omdat hij daar blijkbaar niet zo goed behandeld werd... Hij herkende me nog, en verkoopt nu goede fluiten in Hampi en heeft daarnaast ook zijn eigen restaurant en muziekgroep in Dharmsala.
Na een heel gezoek en rondgekijk hebben 3 van zijn fluiten gekocht. Geïnspireerd door de magie van de fluit, was Jordi plots ook helemaal weg van de prachtige fluitklanken, en wilde hij ook een fluit kopen (en fluit leren spelen)! Mijn voordeel hierin was dat we nu drie fluiten hebben, in plaats van maar één :). Ideaal om een dansworkshop af te sluiten, want de bansuri fluiten klinken zéér sereen en maken direct een verbinding met het hart.
Al snel bleek ook dat de fluit die ik ooit gekocht had in Goa (2 jaar geleden), slecht een euro waard was, en als ik het me goed herinner, heb ik er 30 keer zoveel voor betaald... De voordelen en nadelen van kopen zonder vaste prijs: je kan je volledig “in’t zak” laten zetten, of een hele goede deal sluiten. ;)
Ondertussen valt het me ook op dat we vooral koppeltjes leren kennen. Een nieuw koppeltje zijn Nur en Romy uit Israel. Nur is eveneens percussionist. Lieve mensen, en een eerste inspiratie om Israël te gaan bezoeken. Ze vertelden me dat er veel buikdanseressen te vinden zijn, so why not? Bovendien spreekt Israël me al lange tijd aan, wegens mijn Joodse roots.
(Mijn bomma, de moeder van mijn moeder, was vroeger Joods, tot ze trouwde met mijn grootva der. Toen heeft ze zich laten dopen en daarna brak WW II uit. Het feit dat ze een niet-Joodse achternaam had gekregen, maakte dat ze kon onderduiken en uit de greep kon blijven van de grootste gruwelen van de oorlog. Ze heeft er nooit veel over verteld tegen mijn moeder, maar zowel zij als mijn zus en ik blijven gefascineerd door “onze roots”. Moest ik nu naar Israël gaan, word ik trouwens ook aanzien als Joods, omdat het Jodendom via de vrouwelijke lijn wordt doorgegeven – onafhankelijk van het feit dat ik als kind gedoopt ben.)
Woensdag, 30 december 2009: HOE OVERLEEF JE DE WARMTE?
Rusten, rusten, rusten en eerste fluitlesjes. :)
Het is zo warm in Hampi, als je iets aan je dag wil hebben, moet je eigenlijk rond 6u opstaan, rustig ontbijten, fysieke inspanningen leveren tot 12u, dan siesta houden, iets eten, en weer terug het leven instappen rond 4u in de namiddag. Rond 18u gaat de zon alweer onder (dé meest magische momenten in Hampi), en rond 22u zit je thee’tjes te drinken in je guesthouse en rustig wat te praten.
Omdat ik natuurlijk ziek ben geweest, geraakte ik niet zo heel goed wakker ’s morgens, en sowieso is Jordi geen vroege vogel. Dus nadat we gegeten hadden, was het vaak 11u, waardoor je het grootste deel van je dag verloren was, omdat ik echt niet fysiek kon functioneren tussen 12u en 14u... Hoezeer het ook verlies van mijn (nog vrij zieke) energie was, kon ik me hier toch druk in maken. Ik weet niet waarom, maar Hampi heeft me niet echt rustig gemaakt. Ik voelde best veel gevoelens opkomen, ook veel woede en spanningen. Ideeën van wat ik zou moeten, had moeten, twijfels, angsten, stress over onbenullige dingen... Het heeft geen nut, dus ik vraag me af waarom dit ooit in mijn systeem is gekomen.
Komen de schuldgevoelens voort uit oude Joodse beschuldigingen die ik nog meedraag? Of uit een soort van oud “zigeuner” bestaan, nog zo’n volk dat doorheen de geschiedenis buiten de samenleving werd geplaatst en aanzien werd als “dieven” (wat ze vaak ook werden, omdat ze nood hadden aan geld en eten)? Hier komt dan nog eens bij dat ik een vrouw ben, op zoek naar mijn diepere roots, mijn diepere kracht, mijn diepere vrouwelijke zijn, verbonden met al wat is. Ja, ook vrouwen hebben het zwaar te verduren gehad doorheen de eeuwen. Trouwens, nu ik eraan denk, als kind zat ik elke week in de Kerk, en daar heb ik ook heel vaak horen spreken over “schuld”. Zo loyaal dat ik was, dacht ik al heel snel dat ik iets fout deed of zou doen. Als kind was ik zo bang om fouten te maken, dat ik bijna alles aan mijn moeder wilde vertellen, en de bevestiging wilde dat het oké was... Wat doe je een kind aan hé, om zo’n heftig geloof van zo jong op te dringen. Ik walg er van. Alsof een God denkt in vorm van schuld. Het enige wat belangrijk is, is dat je vanuit je hart leeft, dan doe je sowieso goed voor anderen, voor de aarde en voor jezelf. Dan eer je al wat is, omdat in alles een hart zit, omdat alles leeft, omdat alles een ziel heeft, omdat alles heilig is.
Donderdag, 31 december 2009 werd door mij uitgeroepen tot: “NATIONALE TEMPELDAG”
Okee, een week in Hampi en nog geen tempels gezien!? Wat zijn wij voor toeristen! ;) Haha. Vandaag hebben we het dan maar goed gemaakt.
Dus zijn we een erg groot deel van de leukste tempels gaan bezien. Ik was nog steeds niet honderd procent, maar vond het wel goed om wat meer te kunnen bewegen, vergeleken met de afgelopen dagen. De rickshaw heeft ons meegenomen naar allerlei leuke plekjes in Hampi, waar we van de mooie tempel sculpturen hebben kunnen genieten.
Ik blijf het immens vreemd vinden dat zoveel van die ingraveringen op de tempels erg veel “vrijheid” tonen op gebied van dans, muziek, seksualiteit, en dat er in de huidige Indiase cultuur een grote schaamte en oneer ligt op het openlijk uiten van liefde en seksualiteit. (En jammerlijk gevolg van allerlei koloniale en machtsoverheersingen?) Ik zie veel dubbele dingen in India: koeien zijn heilig, tot ze niet meer kunnen dienen voor menselijke doeleinden en in de straten van de steden op zoek moeten gaan naar “afval” (vaak leven ze van plastieken en bananen schillen). Ook zijn er zoveel straathonden. Ik zie vaak schrijnende taferelen van volledig uitgemergelde hondjes, op zoek naar eten. Wat kan je doen? ...
Nadat we de Royal Tempels hebben bezocht, en wat hadden gegeten, zijn we naar de Hanuman tempel gegaan. Een tempel hoog boven een berg in Hampi, waar vele (vaak aggressieve) aapjes rondlopen. Een tempel waar de Hindu God Hanuman wordt vereerd – Hanuman is één van de incarnaties van Vishnu, die de koning wordt genoemd van de apen (hij wordt ook meestal afgebeeld als half man, half aap). Vanuit deze tempel heb je een prachtig zicht op de zonsondergang. Een mooie manier om het oude jaar af te sluiten, zeer sereen en rustgevend.
Toen we ’s avonds aan onze guesthouse aankwamen, hadden we het al snel door dat we super moe waren geworden. Na een slaap van een aantal uren, werden we terug wakker rond half 12. :) Dus zijn we naar buiten gegaan, en zijn we met onze buren uit Slovakije naar het Tipi Guesthouse gegaan, waar er een klein kampvuurtje was gemaakt. Blijkbaar mocht er niet al te veel georganiseerd worden met ouderjaarsavond in Hampi, en was het zelfs zo erg dat de politie overal aanwezig was om mensen te controleren. In Hampi wordt er geprobeerd om de drugsindustrie sterk de kop in te drukken, wat goed is, maar om geen enkel feest toe te laten, dat is weer het andere uiterste natuurlijk.
Aan het kampvuur zittende heb ik mijn voornemens voor het nieuwe jaar opgeschreven en in het vuur gegooid. Ik laat los, want dat brengt me dichter bij mezelf. Zoeken eindigt waar vinden begint.
Zo ben ik 2010 ingegaan, in de armen van mijn liefje, aan een kampvuur, met zicht op prachtige rotsblokken, in alle vormen en maten, op een magische manier op elkaar gestapeld en een volle blauwe maan die ons verblijde. Wat kon ik nog meer wensen?
Vrijdag, 1 januari 2009: EEN GOED BEGIN MET EEN FRISSE MAAG
Vandaag waren we van plan om nog wat te gaan wandelen...
Maar toen we ’s middags in Raju Rooftop zaten, begonnen we te praten met een koppeltje uit Canada (wiens ouders/grootouders wel Indiaas waren). Het werd een zeer interessant gesprek, want het koppel was veganistisch. En dat net nadat ik tegen Jordi had gezegd: “Het is niet eerlijk, ik voel dat het me echt moeilijk valt om melkproducten meer te verteren, kon ik maar gewoon eten zoals iedereen.” En ja hoor, op dat moment ontmoetten we Sangeeta en Monty. Zij vertelden me dat het mogelijk is om veganistisch te eten in India, maar veganistisch en gezond... dát is nog een heel ander verhaal! Het Indiase eten bevat vooral heel véél pikante kruiden, vaak veel te veel olieën (wat het eten super vettig maakt - bovendien worden niet altijd de “goede” olieën gebruikt) en enorm veel melkproducten (zoals ghee, boter, melk en room). De veganistische opties zijn vaak gefrituurde lekkernijen (zoals samosa’s en paratha), maar ook dit kan tegenvallen, wegens de overdosis olie. Dus ja, veganist zijn in India kan wel... maar of het ook zo interessant en variërend is... dat is een andere vraag natuurlijk.
Maar ik heb besloten, ik ga mijn best doen om zo weinig mogelijk melkproducten te eten, want in plaats van me energie te geven, haalt het precies vooral mijn energie weg tijdens de vertering. Het moet kunnen... dacht ik toen, maar die avond at ik een stuk cake, zonder bedacht te zijn op het feit dat daar boter in zit haha.
Oké, nog een goed voornemen: stap voor stap ga ik in de richting van wat goed voor me is. Ik oordeel niet meer wanneer ik iets doe dat “minder” goed voor me is. Ik leer zoveel bij door gewoon te leven en te blijven experimenteren (want ik merk ook dat mijn lichaam constant verandert, en telkens weer nieuwe dingen nodig heeft). En dat is prachtig.
Nadien zijn we naar Madan, de fluitspeler, gegaan. Jippie jeuj, ik merkte al een evolutie. Een interessant gegeven uit de Indiase muziekleer, is het feit dat zij verschillende do’s hebben. Ik heb het nog niet helemaal goed door, maar ik weet dat de Indiase toonladder als volgt gaat:
SA RE GA MA PA DA NI SA
Op de fluit komt elke SA overeen met een grondtoon. Dus als je een fluit hebt van C Scale, heb je een andere SA dan op de fluit van bijvoorbeeld G Scale, en toch wordt het SA genoemd. Erg ingewikkeld allemaal, maar stapsgewijs begin ik het meer te begrijpen. Als je de drie bovenste gaatjes van je fluit sluit, weet je welke scale jouw fluit heeft. Wij hebben 2 bansuri fluiten gekocht: één in E Scale en één in G Scale.
Bij de G Scale betekent dit dat het sluiten van de bovenste drie gaatjes overeenkomt met G en SA, het sluiten van 2 gaatjes komt overeen met A en RE, het sluiten van één gaatje met B en GA, het sluiten van het bovenste gaatje (maar dan half) komt overeen met C en Ma, enzovoorts. Alle halve noten vind je daartussen, wanneer je maar halve gaatjes opent en sluit.
G A B C D E F G
SA RE GA MA PA DA NI SA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten