“My future lies in one single word.
All that remains is nowhere.”
Now, and here. Now-here
Met blijdschap in het hart, verwijs ik jullie door naar mijn nieuwe website:
woensdag 30 januari 2013
zaterdag 1 januari 2011
Licht
Toe maar, laat het licht schijnen
Al is het een verwarrende beslissing
om te kiezen voor leven of dood
Toe maar, laat het licht je verwarmen
want daar ben je veilig
een kaars leidt je op je weg
Toe maar, laat het licht je meenemen
en vertrouw dat het je brengt
waar het allemaal ooit begon
Toe maar, laat het licht je begeleiden
van zodra je de duisternis doorkruist
ontmoet je dat wat je omhult
Toe maar, laat het licht je aansteken
je hebt de toestemming zelfs niet nodig
hoe dan ook, je komt er toch
- Caroline S'Jegers
(geschreven voor en bij papa, te St. Augustinus op 1 januari 2011)
Al is het een verwarrende beslissing
om te kiezen voor leven of dood
Toe maar, laat het licht je verwarmen
want daar ben je veilig
een kaars leidt je op je weg
Toe maar, laat het licht je meenemen
en vertrouw dat het je brengt
waar het allemaal ooit begon
Toe maar, laat het licht je begeleiden
van zodra je de duisternis doorkruist
ontmoet je dat wat je omhult
Toe maar, laat het licht je aansteken
je hebt de toestemming zelfs niet nodig
hoe dan ook, je komt er toch
- Caroline S'Jegers
(geschreven voor en bij papa, te St. Augustinus op 1 januari 2011)
vrijdag 3 september 2010
Dansvonken
In het kille van de nacht
vind ik verwarming in jouw armen
Wanneer ik verblind word door mistige gedachten
houdt jouw brandende vuur me alert
Ik zet voorzichtige schreden opzij, kijk even naar beneden,
en voel hoe ik gedragen word door de vleugels van jouw adem
Wiegelend en waggelend, en soms heel recht door zee,
vertrouw ik op het spetterende vonkenspel van jouw lijf
De wereld staat in vuur en vlam
wanneer ik vrijheid tegemoet dans
en liefde laat zegevieren
In mij, met mij en door mij
word ik vuur
en vuur ik af
vind ik verwarming in jouw armen
Wanneer ik verblind word door mistige gedachten
houdt jouw brandende vuur me alert
Ik zet voorzichtige schreden opzij, kijk even naar beneden,
en voel hoe ik gedragen word door de vleugels van jouw adem
Wiegelend en waggelend, en soms heel recht door zee,
vertrouw ik op het spetterende vonkenspel van jouw lijf
De wereld staat in vuur en vlam
wanneer ik vrijheid tegemoet dans
en liefde laat zegevieren
In mij, met mij en door mij
word ik vuur
en vuur ik af
dinsdag 2 maart 2010
Een heftige dag...
Zaterdag, 27 februari 2010 was één van de heftigste dagen van onze trip...
Om half zes ’s morgens stonden we in Jodhpur op om onze trein naar Ajmer (Pushkar) te halen. We liepen door de donkere, verlaten straten op zoek naar een rickshaw die ons naar het station kon brengen. Op de Indiase straten kom je de volgende dieren tegen: koeien en stieren, geiten, zwijnen, paarden, katten, eekhoorntjes, muggen en andere kleine insekten, ezels, en bovenal: honden. (Er zijn zo immens veel straathonden in India, en vaak is het erg schrijnend om te zien hoe zij met open wonden - mankend - rondlopen, ziek zijn, ...)
Er is blijkbaar één regel in het straatdieren-rijk: vanaf het moment dat de zon - en dus ook de mensen op straat - verdwijnt, nemen zij het roer over. We zijn in Kolkata een keer geconfronteerd geworden met een troep blaffende honden, die ons omringden en bedreigden. Maar deze keer kwam het vanuit een onverwachte hoek. Ik zag een zwarte hond op mij afkomen, naast mij lopen en wat snuffelen aan mijn broek. Een andere hond liep plots op Jordi af, blafte even, beet hem in zijn been en liep weg... Rabiës is een zeer ernstige ziekte, die overgedragen wordt door dit soort “hondsdolle” dieren, dus er ontstond een paniek-moment, waarin Jordi vooral heel kwaad was en ik zo snel mogelijk ontsmettingsmiddel bovenhaalde om de wonde te verzorgen.
Gelukkig heeft de hond niet doorgebeten, dus is de beet niet veel meer dan een krab en een klein putje. De hond heeft ook niet door de broek van Jordi gebeten, dus het contact met zijn speeksel/tanden was bijna nihil. Jordi besloot om alsnog op de trein te stappen naar Ajmer, en van zodra we daar aankwamen, naar het ziekenhuis te gaan.
Het ziekenhuis in Ajmer zag eruit zoals je je een Indiaas ziekenhuis zou kunnen voorstellen: té veel mensen liggen in één behandelingskamer, de ziekenhuismuren zien er zwart uit van de schimmels, de bedden en tafels zien er verroest en oud uit, en uiteraard: weinig mensen spreken er Engels. Ik denk dat we alle delen van het ziekenhuis zijn doorgelopen, vooraleer we bij het “casualty department” aankwamen. Vanaf dit moment ging het snel: de dokter (die gelukkig wel Engels sprak) gaf me een voorschrift voor een rabiës injectie, ik ging het bij de apother (aan het ziekenhuis) halen, een verpleger (met nieuw aangetrokken handschoenen en onder zeer hygiënische acties) gaf de injectie aan Jordi (en voor we het wisten gaf hij nog een tetanus spuit erbij, hoewel Jordi die 4 maanden geleden heeft laten zetten), en de dokter gaf ons aanwijzingen voor de volgende injecties. Gelukkig, we waren in veilige handen gevallen... en konden onze tocht verderzetten.
Pushkar is te bereiken op een half uur met de bus vanuit Ajmer. Ik ben er drie jaar geleden al eens geweest, tijdens mijn eerste reis door Noord-India, en heb er toen danslessen gekregen bij de Kalbeliya, een nomadenstam die net buiten Pushkar leven. (Over deze ervaring schreef ik een artikel voor het Vlaamse Feelgood Magazine Luck. Link: klik hier!) Hoewel die ervaring toen ook erg heftig was, keek ik er naar uit om hen terug te zien!
In Pushkar was er ’s avonds een “gypsy” optreden in een hotel/restaurant, en van het moment dat de danseressen binnenkwamen herkende ik ze meteen: de Kalbeliya vrouwen van wie ik drie jaar geleden dansles had gekregen! Sunita heeft ondertussen een kleine baby van één jaar oud en haar zus geeft nu les in een dans- en muziekschool aan die toeristen die hun prachtige dansbewegingen willen leren. Blijkbaar worden er nu ook buikdanslessen gegeven in die school, en trekt dit pakket aan nieuwe dansmogelijkheden véle vrouwen aan om hier een aantal weken in de leer te gaan... Ik moest een beetje schrikken van deze nieuwe evolutie, omdat ik drie jaar geleden les kreeg van de Kalbeliya’s in mijn hotelkamer (in hun kamp was het te warm toen om les te krijgen)... Bovendien was ik één van de enigen die toen danslessen kreeg. Het is werkelijk gebombardeerd, en ik zag allerlei blanke vrouwen zeer gelukkig en sensueel dansen voor het (grote) publiek.
Er was ook een danseres uit Berlijn die slecht 10 dagen lessen heeft gekregen, en die al prachtig kon dansen. Ik begon me af te vragen: wil ik dit ook leren, te midden van die vele toeristen? Of is dit ook weer een aanwijzing dat ik naar mijn EIGEN dans mag gaan? Haar dochtertje van 6 was ook verzot op dansen, en stond op het einde alleen te dansen op de muziek. Het was zowel vertederend als confronterend om te zien. Ik herkende mezelf namelijk in dat jonge meisje, en voelde weer de pijn van mijn eigen innerlijke kind, dat een tijd niet meer heeft kunnen dansen... Maar ook dat mag ik loslaten, want dat hoort tot mijn verleden.
Sunita herkende me meteen en was blij om me terug te zien. Al snel werd het duidelijk waarom: de vragen voor chapati deeg, (afgedankte) kinderkleding en vrijwillige fondsen kwamen al snel boven. Nu Sunita een kindje heeft, kan ze geen dansles meer geven en verdient ze (naar eigen zeggen) ook geen geld meer. Alle gesprekken die ik met haar en de andere vrouwen maakte, werden steeds weer omgeleid naar smekende vragen rond mijn gulheid... En dat terwijl er een organisatie bestaat in Pushkar die hen kledij geeft en de kinderen onderwijs aanbiedt. Het blijft me een dubbel gevoel geven, omdat deze vrouwen heel goed weten hoe ze op mijn schuldgevoel kunnen inspelen. Door al dat getrek wist ik meteen weer waarom ik me vorige keer niet helemaal 'op mijn plek' voelde te midden van deze vrouwen...
Maar al snel voelde ik een ommeslag. Ik moest hier namelijk helemaal niet blijven! Ik kon ook gewoon weg gaan! Ik kwam nog maar eens tot het inzicht dat als je je niet helemaal op je gemak voelt, je het jezelf gemakkelijk kan maken door situaties op te zoeken waar je je wel op je gemak voelt! Zo simpel is het, natuurlijk! Ik heb Sunita een hand gegeven, haar nog eens gezegd dat ik het leuk vond haar terug te ontmoeten, en ben toen vertrokken.
Een heftige dag... die eindigde in een inspirerende dag - mijn liefje was in veiligheid, en ik was gezegend met ons samenzijn en een hoop nieuwe inzichten!
Om half zes ’s morgens stonden we in Jodhpur op om onze trein naar Ajmer (Pushkar) te halen. We liepen door de donkere, verlaten straten op zoek naar een rickshaw die ons naar het station kon brengen. Op de Indiase straten kom je de volgende dieren tegen: koeien en stieren, geiten, zwijnen, paarden, katten, eekhoorntjes, muggen en andere kleine insekten, ezels, en bovenal: honden. (Er zijn zo immens veel straathonden in India, en vaak is het erg schrijnend om te zien hoe zij met open wonden - mankend - rondlopen, ziek zijn, ...)
Er is blijkbaar één regel in het straatdieren-rijk: vanaf het moment dat de zon - en dus ook de mensen op straat - verdwijnt, nemen zij het roer over. We zijn in Kolkata een keer geconfronteerd geworden met een troep blaffende honden, die ons omringden en bedreigden. Maar deze keer kwam het vanuit een onverwachte hoek. Ik zag een zwarte hond op mij afkomen, naast mij lopen en wat snuffelen aan mijn broek. Een andere hond liep plots op Jordi af, blafte even, beet hem in zijn been en liep weg... Rabiës is een zeer ernstige ziekte, die overgedragen wordt door dit soort “hondsdolle” dieren, dus er ontstond een paniek-moment, waarin Jordi vooral heel kwaad was en ik zo snel mogelijk ontsmettingsmiddel bovenhaalde om de wonde te verzorgen.
Gelukkig heeft de hond niet doorgebeten, dus is de beet niet veel meer dan een krab en een klein putje. De hond heeft ook niet door de broek van Jordi gebeten, dus het contact met zijn speeksel/tanden was bijna nihil. Jordi besloot om alsnog op de trein te stappen naar Ajmer, en van zodra we daar aankwamen, naar het ziekenhuis te gaan.
Het ziekenhuis in Ajmer zag eruit zoals je je een Indiaas ziekenhuis zou kunnen voorstellen: té veel mensen liggen in één behandelingskamer, de ziekenhuismuren zien er zwart uit van de schimmels, de bedden en tafels zien er verroest en oud uit, en uiteraard: weinig mensen spreken er Engels. Ik denk dat we alle delen van het ziekenhuis zijn doorgelopen, vooraleer we bij het “casualty department” aankwamen. Vanaf dit moment ging het snel: de dokter (die gelukkig wel Engels sprak) gaf me een voorschrift voor een rabiës injectie, ik ging het bij de apother (aan het ziekenhuis) halen, een verpleger (met nieuw aangetrokken handschoenen en onder zeer hygiënische acties) gaf de injectie aan Jordi (en voor we het wisten gaf hij nog een tetanus spuit erbij, hoewel Jordi die 4 maanden geleden heeft laten zetten), en de dokter gaf ons aanwijzingen voor de volgende injecties. Gelukkig, we waren in veilige handen gevallen... en konden onze tocht verderzetten.
Pushkar is te bereiken op een half uur met de bus vanuit Ajmer. Ik ben er drie jaar geleden al eens geweest, tijdens mijn eerste reis door Noord-India, en heb er toen danslessen gekregen bij de Kalbeliya, een nomadenstam die net buiten Pushkar leven. (Over deze ervaring schreef ik een artikel voor het Vlaamse Feelgood Magazine Luck. Link: klik hier!) Hoewel die ervaring toen ook erg heftig was, keek ik er naar uit om hen terug te zien!
In Pushkar was er ’s avonds een “gypsy” optreden in een hotel/restaurant, en van het moment dat de danseressen binnenkwamen herkende ik ze meteen: de Kalbeliya vrouwen van wie ik drie jaar geleden dansles had gekregen! Sunita heeft ondertussen een kleine baby van één jaar oud en haar zus geeft nu les in een dans- en muziekschool aan die toeristen die hun prachtige dansbewegingen willen leren. Blijkbaar worden er nu ook buikdanslessen gegeven in die school, en trekt dit pakket aan nieuwe dansmogelijkheden véle vrouwen aan om hier een aantal weken in de leer te gaan... Ik moest een beetje schrikken van deze nieuwe evolutie, omdat ik drie jaar geleden les kreeg van de Kalbeliya’s in mijn hotelkamer (in hun kamp was het te warm toen om les te krijgen)... Bovendien was ik één van de enigen die toen danslessen kreeg. Het is werkelijk gebombardeerd, en ik zag allerlei blanke vrouwen zeer gelukkig en sensueel dansen voor het (grote) publiek.
Er was ook een danseres uit Berlijn die slecht 10 dagen lessen heeft gekregen, en die al prachtig kon dansen. Ik begon me af te vragen: wil ik dit ook leren, te midden van die vele toeristen? Of is dit ook weer een aanwijzing dat ik naar mijn EIGEN dans mag gaan? Haar dochtertje van 6 was ook verzot op dansen, en stond op het einde alleen te dansen op de muziek. Het was zowel vertederend als confronterend om te zien. Ik herkende mezelf namelijk in dat jonge meisje, en voelde weer de pijn van mijn eigen innerlijke kind, dat een tijd niet meer heeft kunnen dansen... Maar ook dat mag ik loslaten, want dat hoort tot mijn verleden.
Sunita herkende me meteen en was blij om me terug te zien. Al snel werd het duidelijk waarom: de vragen voor chapati deeg, (afgedankte) kinderkleding en vrijwillige fondsen kwamen al snel boven. Nu Sunita een kindje heeft, kan ze geen dansles meer geven en verdient ze (naar eigen zeggen) ook geen geld meer. Alle gesprekken die ik met haar en de andere vrouwen maakte, werden steeds weer omgeleid naar smekende vragen rond mijn gulheid... En dat terwijl er een organisatie bestaat in Pushkar die hen kledij geeft en de kinderen onderwijs aanbiedt. Het blijft me een dubbel gevoel geven, omdat deze vrouwen heel goed weten hoe ze op mijn schuldgevoel kunnen inspelen. Door al dat getrek wist ik meteen weer waarom ik me vorige keer niet helemaal 'op mijn plek' voelde te midden van deze vrouwen...
Maar al snel voelde ik een ommeslag. Ik moest hier namelijk helemaal niet blijven! Ik kon ook gewoon weg gaan! Ik kwam nog maar eens tot het inzicht dat als je je niet helemaal op je gemak voelt, je het jezelf gemakkelijk kan maken door situaties op te zoeken waar je je wel op je gemak voelt! Zo simpel is het, natuurlijk! Ik heb Sunita een hand gegeven, haar nog eens gezegd dat ik het leuk vond haar terug te ontmoeten, en ben toen vertrokken.
Een heftige dag... die eindigde in een inspirerende dag - mijn liefje was in veiligheid, en ik was gezegend met ons samenzijn en een hoop nieuwe inzichten!
donderdag 25 februari 2010
Dansen redt levens!!
Ik schrijf deze blog vanuit Jodhpur, of ook: de "blue city" (een drukke, onder de toeristen populaire stad in Rajasthan). We zitten in een guesthouse op de derde verdieping, mét zicht op het grote fort en de vele blauwe huisjes. Buiten schijnt de zon, maar ik wil graag even mijn tijd nemen om jullie een fantastisch en inspirerend verhaal te vertellen.
De afgelopen anderhalve maand heb ik, samen met Jordi, in een appartementje in Kolkata gewoond. Jordi heeft er zijn eerste maand tabla (Indiaas percussie instrument) lessen gekregen en ik heb er meegeholpen in de Kolkata Sanved organisatie. Kort samengevat is Sanved een NGO die meisjes die slachtoffer zijn geweest van prostitutie en mensenhandel begeleiden via dans- en bewegingstherapie, en hen op deze manier zelfwaarde en “een eigen leven” proberen (terug) te geven. Het bleek een geweldige en inspirerende – maar vaak ook erg intense, chaotische en overweldigende – ervaring en ik heb immens veel bijgeleerd...
Zo gaf ik er workshops aan zowel de “senior” danstherapie trainers als aan de “junior” groep. De “senior” groep bestaat uit vrouwen die zelf een traumatisch verleden achter de rug hebben (zoals mensenhandel/prostitutie, jonge weesjes, enzovoort), maar die door danstherapie zelf hun eigen kracht hebben kunnen (terug)vinden. Sohini is de vrouw die achter de hele organisatie zit, en zij heeft destijds jaren vrijwilligerswerk gedaan bij allerlei organisaties. Samen met enkele van de vrouwen die toen bij haar in “behandeling” waren, heeft ze de organisatie opgestart. Deze (zéér krachtige) vrouwen maken nu o.a. deel uit van de “senior” groep en geven danstherapie aan andere vrouwen en kinderen. De “junior” groep bestaat uit jonge vrouwen die vooral filmmaaksters willen worden, maar die vaak ook problematische thuissituaties hebben.
Bovendien ging ik met enkele van de senior danstherapeuten mee het “veld” in. Zo ben ik twee keer mee gegaan naar het “red light district” in Kolkata, waar ik mee heb mogen participeren in workshops die gegeven werden aan kinderen van prostituées. Een andere keer ben ik mee gegaan met de seniors naar een treinplatform, waar we creatieve activiteiten deden met vrouwen (uit heel arme dorpen) die thuiswerk doen bij rijke Indiase mannen. Omdat deze vrouwen letterlijk géén rechten hebben (en dus ook vaak mishandeld worden op de werkvloer), is er een organisatie opgericht die deze vrouwen hun leven (terug) probeert te geven.
Alle activiteiten bij Sanved zijn erop gericht om de vrouwen en kinderen even te laten ontspannen. Ik heb nog nooit kinderen, jonge meisjes en volwassen vrouwen zo los, energiek en onwaarschijnlijk creatief zien dansen, glimlachen en bewegen. Zij hebben zoveel energie en zoveel kracht in zich. En dans is één van de belangrijkste methoden waarin zij die kunnen en durven tonen en uiten. Goh, het werd me duidelijk dat dans niet enkel voor mij, maar voor de hele wereld van levensbelang is!!
Eén van de mooiste ervaringen die ik er heb mogen ervaren, omschrijf ik als volgt (in het Engels):
“I was helping during a movement workshop with community girls... When I suddenly noticed their faces: I have never seen such a big smiles and I have never felt such a pure and energetic atmosphere in my life before! These girls have so many problems, but when they started dancing and playing, they opened up like a beautiful flower! It was amazing to experience!!”
Ik wil jullie graag mee laten genieten met het volgende gebed, waarmee we bij Sanved (met de bijbehorende bewegingen en zang) elke sessie beginnen en eindigen:
“Ik ben een symbol van kracht,
Zowel vanbinnen,
Als vanbuiten.
Ik ben een symbol van kracht,
In mijn innerlijke zijn...
Alle lasten vallen van mijn schouders.
Alle spanningen verlaten mijn hoofd.”
Ik ga de mensen bij Sanved missen, want na een maand voelde ik me er een beetje thuis(ge)komen... Samen dansen, elkaar en zwakke groepen ondersteunen, nieuwe mogelijkheden creëren en vooral: genieten - dit soort werk wil ik blijven doen!
Tijdens ons verblijf in Kolkata hebben Jordi en ik “tussendoor” ook nog twee super mooie tripjes gemaakt naar natuurparken. Zo zijn we een week naar het Kaziranga National Park gegaan in Assam (samen met een Indiase vriendin van me), waar we o.a. uitgenodigd waren op een huwelijk (en die duren hier 3 dagen)!! We hebben er een olifanten en jeep safari gedaan, prachtige wandelingen gemaakt, heerlijk kunnen eten en uitrusten – een echte aanrader voor zij die de winter even willen ontlopen!! Vorig weekend zijn we naar de Sunderbans gegaan. Zo zijn we in een luxe motor boot, langs de vele krioelende riviertjes, op zoek gegaan naar tijgers en ander leven in de jungle. We hebben een krokodil, dolfijntjes en hééél veel soorten vogels gezien. En oh ja, natuurlijk ook veel water en bomen... :)
Ondertussen zitten we in Jodhpur, na een kort bezoek aan de “gouden stad” Jaisalmer (een aanrader!!). Daar kregen we zelfs een aanbieding om jonge meisjes dans en muziek aan te leren, blijkbaar is er niet veel te beleven op gebied van artistieke ontplooiing. Who knows ;). Over een week keren we weer terug naar het koude België... Brrr, ik ga/wil/kan er nog even niet aan denken nu! Dus zo lang ik nog kan, ga ik genieten van het heerlijke zonnetje hier.
Meer verhalen volgen gegarandeerd!
De afgelopen anderhalve maand heb ik, samen met Jordi, in een appartementje in Kolkata gewoond. Jordi heeft er zijn eerste maand tabla (Indiaas percussie instrument) lessen gekregen en ik heb er meegeholpen in de Kolkata Sanved organisatie. Kort samengevat is Sanved een NGO die meisjes die slachtoffer zijn geweest van prostitutie en mensenhandel begeleiden via dans- en bewegingstherapie, en hen op deze manier zelfwaarde en “een eigen leven” proberen (terug) te geven. Het bleek een geweldige en inspirerende – maar vaak ook erg intense, chaotische en overweldigende – ervaring en ik heb immens veel bijgeleerd...
Zo gaf ik er workshops aan zowel de “senior” danstherapie trainers als aan de “junior” groep. De “senior” groep bestaat uit vrouwen die zelf een traumatisch verleden achter de rug hebben (zoals mensenhandel/prostitutie, jonge weesjes, enzovoort), maar die door danstherapie zelf hun eigen kracht hebben kunnen (terug)vinden. Sohini is de vrouw die achter de hele organisatie zit, en zij heeft destijds jaren vrijwilligerswerk gedaan bij allerlei organisaties. Samen met enkele van de vrouwen die toen bij haar in “behandeling” waren, heeft ze de organisatie opgestart. Deze (zéér krachtige) vrouwen maken nu o.a. deel uit van de “senior” groep en geven danstherapie aan andere vrouwen en kinderen. De “junior” groep bestaat uit jonge vrouwen die vooral filmmaaksters willen worden, maar die vaak ook problematische thuissituaties hebben.
Bovendien ging ik met enkele van de senior danstherapeuten mee het “veld” in. Zo ben ik twee keer mee gegaan naar het “red light district” in Kolkata, waar ik mee heb mogen participeren in workshops die gegeven werden aan kinderen van prostituées. Een andere keer ben ik mee gegaan met de seniors naar een treinplatform, waar we creatieve activiteiten deden met vrouwen (uit heel arme dorpen) die thuiswerk doen bij rijke Indiase mannen. Omdat deze vrouwen letterlijk géén rechten hebben (en dus ook vaak mishandeld worden op de werkvloer), is er een organisatie opgericht die deze vrouwen hun leven (terug) probeert te geven.
Alle activiteiten bij Sanved zijn erop gericht om de vrouwen en kinderen even te laten ontspannen. Ik heb nog nooit kinderen, jonge meisjes en volwassen vrouwen zo los, energiek en onwaarschijnlijk creatief zien dansen, glimlachen en bewegen. Zij hebben zoveel energie en zoveel kracht in zich. En dans is één van de belangrijkste methoden waarin zij die kunnen en durven tonen en uiten. Goh, het werd me duidelijk dat dans niet enkel voor mij, maar voor de hele wereld van levensbelang is!!
Eén van de mooiste ervaringen die ik er heb mogen ervaren, omschrijf ik als volgt (in het Engels):
“I was helping during a movement workshop with community girls... When I suddenly noticed their faces: I have never seen such a big smiles and I have never felt such a pure and energetic atmosphere in my life before! These girls have so many problems, but when they started dancing and playing, they opened up like a beautiful flower! It was amazing to experience!!”
Ik wil jullie graag mee laten genieten met het volgende gebed, waarmee we bij Sanved (met de bijbehorende bewegingen en zang) elke sessie beginnen en eindigen:
“Ik ben een symbol van kracht,
Zowel vanbinnen,
Als vanbuiten.
Ik ben een symbol van kracht,
In mijn innerlijke zijn...
Alle lasten vallen van mijn schouders.
Alle spanningen verlaten mijn hoofd.”
Ik ga de mensen bij Sanved missen, want na een maand voelde ik me er een beetje thuis(ge)komen... Samen dansen, elkaar en zwakke groepen ondersteunen, nieuwe mogelijkheden creëren en vooral: genieten - dit soort werk wil ik blijven doen!
Tijdens ons verblijf in Kolkata hebben Jordi en ik “tussendoor” ook nog twee super mooie tripjes gemaakt naar natuurparken. Zo zijn we een week naar het Kaziranga National Park gegaan in Assam (samen met een Indiase vriendin van me), waar we o.a. uitgenodigd waren op een huwelijk (en die duren hier 3 dagen)!! We hebben er een olifanten en jeep safari gedaan, prachtige wandelingen gemaakt, heerlijk kunnen eten en uitrusten – een echte aanrader voor zij die de winter even willen ontlopen!! Vorig weekend zijn we naar de Sunderbans gegaan. Zo zijn we in een luxe motor boot, langs de vele krioelende riviertjes, op zoek gegaan naar tijgers en ander leven in de jungle. We hebben een krokodil, dolfijntjes en hééél veel soorten vogels gezien. En oh ja, natuurlijk ook veel water en bomen... :)
Ondertussen zitten we in Jodhpur, na een kort bezoek aan de “gouden stad” Jaisalmer (een aanrader!!). Daar kregen we zelfs een aanbieding om jonge meisjes dans en muziek aan te leren, blijkbaar is er niet veel te beleven op gebied van artistieke ontplooiing. Who knows ;). Over een week keren we weer terug naar het koude België... Brrr, ik ga/wil/kan er nog even niet aan denken nu! Dus zo lang ik nog kan, ga ik genieten van het heerlijke zonnetje hier.
Meer verhalen volgen gegarandeerd!
maandag 18 januari 2010
ZOEKEN... EN VINDEN?
(Dinsdag, 12 januari tem zaterdag 16 januari 2010)
Kolkata is een metropool-stad, gelegen langs de Hooghly River. Je ziet er bijna geen rickshaws rijden, maar wel van die wit-gele taxi’s en bussen. Bovendien bestaat er in Kolkata zelfs een ondergrondse metro, die het Noorden met het Zuiden van de stad verbindt.
Hoe kan ik de sfeer in Kolkata goed beschrijven... Beeld je in dat je in Londen of New York wandelt, bij gematigde temperaturen (dus ergens in het begin van een Belgische zomer), en dat je om je heen hoofdzakelijk Indiërs ziet, maar ook een handvol Westerlingen, plus véél Japannertjes en Koreanen!
Een ochtend in Kolkata... de mensen op straat zijn druk in de weer met hun dagdagelijkse bezigheden: je ziet een Indiase “dik-buikige” man, helemaal ingezeept (met enkel een klein handdoekje om zijn “je-weet-wel-wat”), die zich aan de kant van de straat staat te wassen aan een klein waterkraantje; je ziet enkele mannen die “door-de-toeristen-graag-gelezen” boeken op een paar planken neerleggen (omdat ze deze boeken allemaal gekopieerd hebben, kunnen ze ze voor een goedkopere prijs verkopen); je ziet fruitverkopers hun fruit één voor één op mooie, verzorgde stapels neerleggen (deze daad lijkt hen in een soort van meditatieve toestand te brengen, zo toegewijd gaan ze aan het werk); je ziet (armere) families ontwaken van onder hun zelf-gecreëerde huisjes (bestaande uit een paar stukken plastiek die ze met wat hout rechtop hebben gezet); je ziet, hoort en ruikt hoe de olie knettert in de pannen en hoe de vele masala’s (kruiden) worden toegevoegd aan diverse gerechten (zoals dosa’s, momo’s, popcorn, ...); je ziet mannen, honden, ratten en vogels die met hun handen, pootjes en bekjes ploeteren in het vuil aan de kant van de weg (sommigen sorteren het afval, anderen zoeken er hun dagelijkse eten in); je ziet en ruikt hoe kleine kindjes plassen en hun dagelijkse behoeftes doen net naast het voetpad; je ziet, hoort en ruikt auto’s, auto’s, bussen en nog eens auto’s (die door middel van hun toeters duidelijk maken dat zij die voor, achter of opzij van hen rijden, wandelen of fietsen, moeten wijken); je ziet en voelt een grote kloof tussen héél rijk en héél arm; je ziet bombastische, Britse gebouwen en wandelt door de “recht-op-recht-op-schuin” ingedeelde straten; je beseft dat deze metropool-stad kansen biedt aan velen, maar eveneens een erg vreemde geschiedenis heeft...
Toen we voor het eerst door Kolkata reden, hadden we het gevoel dat we een wereldschokkende nieuwsflits hadden gemist, namelijk dat Londen was overgenomen door Indiërs... Maar de werkelijkheid verhaalt uiteraard het tegenovergestelde: de stad, die toen nog “Calcutta” werd genoemd, speelde namelijk een centrale rol tijdens de Britse overheersingen. Tot na de onafhankelijkheid bleef Kolkata een enorm vooruitstrevende stad met grote economische status. Na WWII, als een gevolg van de verdeling tussen India en Pakistan, werd de stad overspoeld door (zowel Hindoe als Moslim) vluchtelingen. Nog steeds zijn de twee grootste problemen in Kolkata: armoede en overpopulatie. Voor de rijke Indiërs is Kolkata echter een schitterende plek om te wonen: zo vind je er grote shopping centra en multiplex cinema’s, en kan je er de meest interessante culturele en artistieke programma’s bijwonen.
Onze eerste dag in Kolkata gaf me/ons veel rust. Niet enkel was het terug warmer, bovendien vond ik een “herkenningspunt” in de drukke straten in het centrum van de stad: de mensen lopen er langs elkaar heen, op weg naar een individuele bestemming. Even voel je je weer “anoniem” – en na de vele aanklampingsmomenten in Varanasi, deed dat wel even deugd. We ontdekten er ook restaurants waar we tofu konden eten, mmmmm heerlijk genieten.
Waarom we in Kolkata zijn... Al een lange tijd weet ik af van het bestaan van de Kolkata Sanved Organisatie, een NGO die meisjes die slachtoffer zijn geweest van prostitutie en mensenhandel begeleiden via dans- en bewegingstherapie, en hen op deze manier zelfwaarde en “een eigen leven” proberen (terug) te geven. Ik wilde dolgraag een keer een bezoek brengen aan deze organisatie en had hen reeds meerdere malen gevraagd of ik voor één tot twee weken kon helpen. Omdat de vrouw aan de telefoon vorige week best positief klonk, had ik het gevoel dat alle mogelijkheden open stonden (zoals op zoveel plekken in India).
Toen we op weg waren naar de Kolkata Sanved Organisatie, wandelde er een man uit zijn huis. Ik weet niet waarom, maar ik werd als het ware naar hem toe geduwd, met de vraag: “Meneer, weet u soms een plekje voor ons om tijdelijk te wonen? We willen even ons eigen eten maken, en weg van de toeristische drukte.” Hij heeft ons meteen naar een vrouw gebracht, die allerlei contacten had op vlak van het onderhuren van appartementen. Op het einde van de dag hadden we ons eigen appartementje, voor een schappelijke prijs, met eigen slaapkamer, super grote living en eetruimte, twee badkamers en eigen keuken – én slechts een aantal straten verwijderd van de Kolkata Sanved Organisatie!
Alles leek in zijn plooien te vallen. Jordi zou hier een paar weken tabla les kunnen krijgen, ik zou bij de organisatie kunnen gaan helpen. Ja, dit klonk perfect! Maar toen...
Toen we aan de organisatie aankwamen, bleek al snel dat hulp van een kortere periode dan één maand niet mogelijk was. De organisatrice bedankte me voor mijn genereuze aanbod, maar zei dat dit nu eenmaal hun beleid is. Ik voelde me erg teleurgesteld toen ik dat hoorde (zowel in mezelf als in de situatie)... Ik had er namelijk zo naar uitgekeken. Maar goed... Ik kon dus niet helpen bij de organisatie voor zulk een korte periode... Wat nu? Allerlei gedachtestroompjes overspoelden mijn hoofdje. Wil ik hier misschien toch één maand blijven? Wil ik hier wel blijven? Wat doe ik hier? Wat doe ik eigenlijk in India? Waar wil ik zijn? En wat wil ik eigenlijk doen?
Mijn vermoeidheid van de afgelopen weken voegde zich als een extra masala toe aan het speciale “Caroline Masala-gerecht”, genaamd: “Ik-weet-niet-wat-ik-hier-doe-en-waar-ik-naartoe-wil”.
Ik sta soms open voor zoveel, dat ik mezelf verlies in al die opties. Zo wilde ik dolgraag (terug) yoga gaan doen, wilde ik graag de basis leren van Kathak (een prachtige dans, waarin veel rondgedraaid wordt), leek het me super om te helpen bij die organisatie, vond ik het inspirerend om ondertussen fluit te leren, en te veel blijven schrijven. Maar wat eerst, en wat daarna? En hoe? Bij wie voel ik me goed? Waar kan ik mezelf zijn? Deze week heb ik gezocht, maar niet gevonden... (Dit doet me denken aan een uitspraak van Rutger Kopland, die Raf Walschaerts (van Kommil Foo) me vertelde tijdens een interview voor Luck Magazine: "Wie wat vindt, heeft slecht gezocht.")
Nog steeds is het me niet duidelijk, maar ik besef wel dat ik immens veel nieuwe inzichten heb gekregen. Ik kwam bijvoorbeeld tot het besef dat ik misschien nog een maandje extra (leer)vakantie kan/wil nemen in de maand maart (en dat alle opties open liggen!!). Zo is mijn zus van plan om over een aantal weken naar India af te reizen, om vervolgens naar Thailand te trekken. Thailand trekt me ook al langere tijd aan. Soms heb ik het allemaal een beetje gehad, hier in India. Die drukte, al die mannen aan de kant van de weg (ik zie echt veel te weinig vrouwen), het eten, ... Ik weet dat er nog zoveel prachtige plekjes zijn in India, maar na drie keer India is de tijd er misschien rijp voor om andere landen op te zoeken? Ik begin te voelen dat er een hoofdstuk wordt afgesloten... zowel in India, als in mezelf...
Je kan mijn gevoel vergelijken met het lezen van een boek. Je weet dat alle pagina’s reeds beschreven zijn in een boek, maar je weet nog niet wat het uiteindelijke “slot” is. Ik voel dat ook in mijn levensverhaal, een oud hoofdstuk afgesloten is. Ik wacht vol spanning af op het nieuwe hoofdstuk, maar leg het boek nog even op het nachtkastje... tot morgen... Ik mag helemaal loslaten, vanuit vertrouwen. Ik weet dat het volgende hoofdstuk reeds geschreven is en dat ik het enkel nog mag leven. Ik ben erg benieuwd waar het volgende pad me naartoe zal leiden... En met deze gedachte, val ik in een zachte en korte slaap...
Zondag, 17 januari 2010: GEDACHTESTROOMPJES
Ik zit op een punt van zelf-overstijging.
Ik voel me met de minuut meevloeien in een stroom van gedachten.
Ik laat het toe, want ik weet dat deze tocht me zal leiden naar vernieuwing.
Angsten zijn er om me te herinneren aan mijn kracht en zwakheden.
Ik mag mijn zachtheid verder ontwikkelen en mijn zachte, vrouwelijke krachten ten volle leven.
Ik ben prachtig, net zoals ik ben.
Al geloof ik het niet altijd, de essentie van mijn zijn is al perfect, precies zoals het is.
Kolkata is een metropool-stad, gelegen langs de Hooghly River. Je ziet er bijna geen rickshaws rijden, maar wel van die wit-gele taxi’s en bussen. Bovendien bestaat er in Kolkata zelfs een ondergrondse metro, die het Noorden met het Zuiden van de stad verbindt.
Hoe kan ik de sfeer in Kolkata goed beschrijven... Beeld je in dat je in Londen of New York wandelt, bij gematigde temperaturen (dus ergens in het begin van een Belgische zomer), en dat je om je heen hoofdzakelijk Indiërs ziet, maar ook een handvol Westerlingen, plus véél Japannertjes en Koreanen!
Een ochtend in Kolkata... de mensen op straat zijn druk in de weer met hun dagdagelijkse bezigheden: je ziet een Indiase “dik-buikige” man, helemaal ingezeept (met enkel een klein handdoekje om zijn “je-weet-wel-wat”), die zich aan de kant van de straat staat te wassen aan een klein waterkraantje; je ziet enkele mannen die “door-de-toeristen-graag-gelezen” boeken op een paar planken neerleggen (omdat ze deze boeken allemaal gekopieerd hebben, kunnen ze ze voor een goedkopere prijs verkopen); je ziet fruitverkopers hun fruit één voor één op mooie, verzorgde stapels neerleggen (deze daad lijkt hen in een soort van meditatieve toestand te brengen, zo toegewijd gaan ze aan het werk); je ziet (armere) families ontwaken van onder hun zelf-gecreëerde huisjes (bestaande uit een paar stukken plastiek die ze met wat hout rechtop hebben gezet); je ziet, hoort en ruikt hoe de olie knettert in de pannen en hoe de vele masala’s (kruiden) worden toegevoegd aan diverse gerechten (zoals dosa’s, momo’s, popcorn, ...); je ziet mannen, honden, ratten en vogels die met hun handen, pootjes en bekjes ploeteren in het vuil aan de kant van de weg (sommigen sorteren het afval, anderen zoeken er hun dagelijkse eten in); je ziet en ruikt hoe kleine kindjes plassen en hun dagelijkse behoeftes doen net naast het voetpad; je ziet, hoort en ruikt auto’s, auto’s, bussen en nog eens auto’s (die door middel van hun toeters duidelijk maken dat zij die voor, achter of opzij van hen rijden, wandelen of fietsen, moeten wijken); je ziet en voelt een grote kloof tussen héél rijk en héél arm; je ziet bombastische, Britse gebouwen en wandelt door de “recht-op-recht-op-schuin” ingedeelde straten; je beseft dat deze metropool-stad kansen biedt aan velen, maar eveneens een erg vreemde geschiedenis heeft...
Toen we voor het eerst door Kolkata reden, hadden we het gevoel dat we een wereldschokkende nieuwsflits hadden gemist, namelijk dat Londen was overgenomen door Indiërs... Maar de werkelijkheid verhaalt uiteraard het tegenovergestelde: de stad, die toen nog “Calcutta” werd genoemd, speelde namelijk een centrale rol tijdens de Britse overheersingen. Tot na de onafhankelijkheid bleef Kolkata een enorm vooruitstrevende stad met grote economische status. Na WWII, als een gevolg van de verdeling tussen India en Pakistan, werd de stad overspoeld door (zowel Hindoe als Moslim) vluchtelingen. Nog steeds zijn de twee grootste problemen in Kolkata: armoede en overpopulatie. Voor de rijke Indiërs is Kolkata echter een schitterende plek om te wonen: zo vind je er grote shopping centra en multiplex cinema’s, en kan je er de meest interessante culturele en artistieke programma’s bijwonen.
Onze eerste dag in Kolkata gaf me/ons veel rust. Niet enkel was het terug warmer, bovendien vond ik een “herkenningspunt” in de drukke straten in het centrum van de stad: de mensen lopen er langs elkaar heen, op weg naar een individuele bestemming. Even voel je je weer “anoniem” – en na de vele aanklampingsmomenten in Varanasi, deed dat wel even deugd. We ontdekten er ook restaurants waar we tofu konden eten, mmmmm heerlijk genieten.
Waarom we in Kolkata zijn... Al een lange tijd weet ik af van het bestaan van de Kolkata Sanved Organisatie, een NGO die meisjes die slachtoffer zijn geweest van prostitutie en mensenhandel begeleiden via dans- en bewegingstherapie, en hen op deze manier zelfwaarde en “een eigen leven” proberen (terug) te geven. Ik wilde dolgraag een keer een bezoek brengen aan deze organisatie en had hen reeds meerdere malen gevraagd of ik voor één tot twee weken kon helpen. Omdat de vrouw aan de telefoon vorige week best positief klonk, had ik het gevoel dat alle mogelijkheden open stonden (zoals op zoveel plekken in India).
Toen we op weg waren naar de Kolkata Sanved Organisatie, wandelde er een man uit zijn huis. Ik weet niet waarom, maar ik werd als het ware naar hem toe geduwd, met de vraag: “Meneer, weet u soms een plekje voor ons om tijdelijk te wonen? We willen even ons eigen eten maken, en weg van de toeristische drukte.” Hij heeft ons meteen naar een vrouw gebracht, die allerlei contacten had op vlak van het onderhuren van appartementen. Op het einde van de dag hadden we ons eigen appartementje, voor een schappelijke prijs, met eigen slaapkamer, super grote living en eetruimte, twee badkamers en eigen keuken – én slechts een aantal straten verwijderd van de Kolkata Sanved Organisatie!
Alles leek in zijn plooien te vallen. Jordi zou hier een paar weken tabla les kunnen krijgen, ik zou bij de organisatie kunnen gaan helpen. Ja, dit klonk perfect! Maar toen...
Toen we aan de organisatie aankwamen, bleek al snel dat hulp van een kortere periode dan één maand niet mogelijk was. De organisatrice bedankte me voor mijn genereuze aanbod, maar zei dat dit nu eenmaal hun beleid is. Ik voelde me erg teleurgesteld toen ik dat hoorde (zowel in mezelf als in de situatie)... Ik had er namelijk zo naar uitgekeken. Maar goed... Ik kon dus niet helpen bij de organisatie voor zulk een korte periode... Wat nu? Allerlei gedachtestroompjes overspoelden mijn hoofdje. Wil ik hier misschien toch één maand blijven? Wil ik hier wel blijven? Wat doe ik hier? Wat doe ik eigenlijk in India? Waar wil ik zijn? En wat wil ik eigenlijk doen?
Mijn vermoeidheid van de afgelopen weken voegde zich als een extra masala toe aan het speciale “Caroline Masala-gerecht”, genaamd: “Ik-weet-niet-wat-ik-hier-doe-en-waar-ik-naartoe-wil”.
Ik sta soms open voor zoveel, dat ik mezelf verlies in al die opties. Zo wilde ik dolgraag (terug) yoga gaan doen, wilde ik graag de basis leren van Kathak (een prachtige dans, waarin veel rondgedraaid wordt), leek het me super om te helpen bij die organisatie, vond ik het inspirerend om ondertussen fluit te leren, en te veel blijven schrijven. Maar wat eerst, en wat daarna? En hoe? Bij wie voel ik me goed? Waar kan ik mezelf zijn? Deze week heb ik gezocht, maar niet gevonden... (Dit doet me denken aan een uitspraak van Rutger Kopland, die Raf Walschaerts (van Kommil Foo) me vertelde tijdens een interview voor Luck Magazine: "Wie wat vindt, heeft slecht gezocht.")
Nog steeds is het me niet duidelijk, maar ik besef wel dat ik immens veel nieuwe inzichten heb gekregen. Ik kwam bijvoorbeeld tot het besef dat ik misschien nog een maandje extra (leer)vakantie kan/wil nemen in de maand maart (en dat alle opties open liggen!!). Zo is mijn zus van plan om over een aantal weken naar India af te reizen, om vervolgens naar Thailand te trekken. Thailand trekt me ook al langere tijd aan. Soms heb ik het allemaal een beetje gehad, hier in India. Die drukte, al die mannen aan de kant van de weg (ik zie echt veel te weinig vrouwen), het eten, ... Ik weet dat er nog zoveel prachtige plekjes zijn in India, maar na drie keer India is de tijd er misschien rijp voor om andere landen op te zoeken? Ik begin te voelen dat er een hoofdstuk wordt afgesloten... zowel in India, als in mezelf...
Je kan mijn gevoel vergelijken met het lezen van een boek. Je weet dat alle pagina’s reeds beschreven zijn in een boek, maar je weet nog niet wat het uiteindelijke “slot” is. Ik voel dat ook in mijn levensverhaal, een oud hoofdstuk afgesloten is. Ik wacht vol spanning af op het nieuwe hoofdstuk, maar leg het boek nog even op het nachtkastje... tot morgen... Ik mag helemaal loslaten, vanuit vertrouwen. Ik weet dat het volgende hoofdstuk reeds geschreven is en dat ik het enkel nog mag leven. Ik ben erg benieuwd waar het volgende pad me naartoe zal leiden... En met deze gedachte, val ik in een zachte en korte slaap...
Zondag, 17 januari 2010: GEDACHTESTROOMPJES
Ik zit op een punt van zelf-overstijging.
Ik voel me met de minuut meevloeien in een stroom van gedachten.
Ik laat het toe, want ik weet dat deze tocht me zal leiden naar vernieuwing.
Angsten zijn er om me te herinneren aan mijn kracht en zwakheden.
Ik mag mijn zachtheid verder ontwikkelen en mijn zachte, vrouwelijke krachten ten volle leven.
Ik ben prachtig, net zoals ik ben.
Al geloof ik het niet altijd, de essentie van mijn zijn is al perfect, precies zoals het is.
NOG AAN TE VULLEN
Zondag, 3 januari 2009: HYDERABAD, EEN BAD-STAD?Hyderabad, een badstad, maar dan zonder strand :). (Jordi was in zijn grappige bui, toen hij begon over Oostende-bad, Middelkerke-Bad en over Hydera-bad en Securanda-bad.)
Hyderabad is geen super gezellige stad, maar heeft wel veel parken. Zo heb je een heus park aan het meer, in het midden van Hydera-bad-stad, met in het midden een Boeddha standbeeld. Vreemd eigenlijk, want in Hyderabad is het overgrote deel van de mensen moslim... We voelden ons precies aan de schelde, zoveel families en koppeltjes zaten rustig neergevleid te praten en te spelen aan het meer.
(Deze tekst wordt nog aangevuld!)
Dinsdag, 5 januari t/e/m maandag, 11 januari 2010
(Nog aan te vullen over onze avonturen in de koude en heilige Hindoe stad Varanasi!)
Hyderabad is geen super gezellige stad, maar heeft wel veel parken. Zo heb je een heus park aan het meer, in het midden van Hydera-bad-stad, met in het midden een Boeddha standbeeld. Vreemd eigenlijk, want in Hyderabad is het overgrote deel van de mensen moslim... We voelden ons precies aan de schelde, zoveel families en koppeltjes zaten rustig neergevleid te praten en te spelen aan het meer.
(Deze tekst wordt nog aangevuld!)
Dinsdag, 5 januari t/e/m maandag, 11 januari 2010
(Nog aan te vullen over onze avonturen in de koude en heilige Hindoe stad Varanasi!)
Abonneren op:
Posts (Atom)
