ZOEKEN... EN VINDEN?

(Dinsdag, 12 januari tem zaterdag 16 januari 2010)

Kolkata is een metropool-stad, gelegen langs de Hooghly River. Je ziet er bijna geen rickshaws rijden, maar wel van die wit-gele taxi’s en bussen. Bovendien bestaat er in Kolkata zelfs een ondergrondse metro, die het Noorden met het Zuiden van de stad verbindt.

Hoe kan ik de sfeer in Kolkata goed beschrijven... Beeld je in dat je in Londen of New York wandelt, bij gematigde temperaturen (dus ergens in het begin van een Belgische zomer), en dat je om je heen hoofdzakelijk Indiërs ziet, maar ook een handvol Westerlingen, plus véél Japannertjes en Koreanen!

Een ochtend in Kolkata... de mensen op straat zijn druk in de weer met hun dagdagelijkse bezigheden: je ziet een Indiase “dik-buikige” man, helemaal ingezeept (met enkel een klein handdoekje om zijn “je-weet-wel-wat”), die zich aan de kant van de straat staat te wassen aan een klein waterkraantje; je ziet enkele mannen die “door-de-toeristen-graag-gelezen” boeken op een paar planken neerleggen (omdat ze deze boeken allemaal gekopieerd hebben, kunnen ze ze voor een goedkopere prijs verkopen); je ziet fruitverkopers hun fruit één voor één op mooie, verzorgde stapels neerleggen (deze daad lijkt hen in een soort van meditatieve toestand te brengen, zo toegewijd gaan ze aan het werk); je ziet (armere) families ontwaken van onder hun zelf-gecreëerde huisjes (bestaande uit een paar stukken plastiek die ze met wat hout rechtop hebben gezet); je ziet, hoort en ruikt hoe de olie knettert in de pannen en hoe de vele masala’s (kruiden) worden toegevoegd aan diverse gerechten (zoals dosa’s, momo’s, popcorn, ...); je ziet mannen, honden, ratten en vogels die met hun handen, pootjes en bekjes ploeteren in het vuil aan de kant van de weg (sommigen sorteren het afval, anderen zoeken er hun dagelijkse eten in); je ziet en ruikt hoe kleine kindjes plassen en hun dagelijkse behoeftes doen net naast het voetpad; je ziet, hoort en ruikt auto’s, auto’s, bussen en nog eens auto’s (die door middel van hun toeters duidelijk maken dat zij die voor, achter of opzij van hen rijden, wandelen of fietsen, moeten wijken); je ziet en voelt een grote kloof tussen héél rijk en héél arm; je ziet bombastische, Britse gebouwen en wandelt door de “recht-op-recht-op-schuin” ingedeelde straten; je beseft dat deze metropool-stad kansen biedt aan velen, maar eveneens een erg vreemde geschiedenis heeft...

Toen we voor het eerst door Kolkata reden, hadden we het gevoel dat we een wereldschokkende nieuwsflits hadden gemist, namelijk dat Londen was overgenomen door Indiërs... Maar de werkelijkheid verhaalt uiteraard het tegenovergestelde: de stad, die toen nog “Calcutta” werd genoemd, speelde namelijk een centrale rol tijdens de Britse overheersingen. Tot na de onafhankelijkheid bleef Kolkata een enorm vooruitstrevende stad met grote economische status. Na WWII, als een gevolg van de verdeling tussen India en Pakistan, werd de stad overspoeld door (zowel Hindoe als Moslim) vluchtelingen. Nog steeds zijn de twee grootste problemen in Kolkata: armoede en overpopulatie. Voor de rijke Indiërs is Kolkata echter een schitterende plek om te wonen: zo vind je er grote shopping centra en multiplex cinema’s, en kan je er de meest interessante culturele en artistieke programma’s bijwonen.

Onze eerste dag in Kolkata gaf me/ons veel rust. Niet enkel was het terug warmer, bovendien vond ik een “herkenningspunt” in de drukke straten in het centrum van de stad: de mensen lopen er langs elkaar heen, op weg naar een individuele bestemming. Even voel je je weer “anoniem” – en na de vele aanklampingsmomenten in Varanasi, deed dat wel even deugd. We ontdekten er ook restaurants waar we tofu konden eten, mmmmm heerlijk genieten.

Waarom we in Kolkata zijn... Al een lange tijd weet ik af van het bestaan van de Kolkata Sanved Organisatie, een NGO die meisjes die slachtoffer zijn geweest van prostitutie en mensenhandel begeleiden via dans- en bewegingstherapie, en hen op deze manier zelfwaarde en “een eigen leven” proberen (terug) te geven. Ik wilde dolgraag een keer een bezoek brengen aan deze organisatie en had hen reeds meerdere malen gevraagd of ik voor één tot twee weken kon helpen. Omdat de vrouw aan de telefoon vorige week best positief klonk, had ik het gevoel dat alle mogelijkheden open stonden (zoals op zoveel plekken in India).

Toen we op weg waren naar de Kolkata Sanved Organisatie, wandelde er een man uit zijn huis. Ik weet niet waarom, maar ik werd als het ware naar hem toe geduwd, met de vraag: “Meneer, weet u soms een plekje voor ons om tijdelijk te wonen? We willen even ons eigen eten maken, en weg van de toeristische drukte.” Hij heeft ons meteen naar een vrouw gebracht, die allerlei contacten had op vlak van het onderhuren van appartementen. Op het einde van de dag hadden we ons eigen appartementje, voor een schappelijke prijs, met eigen slaapkamer, super grote living en eetruimte, twee badkamers en eigen keuken – én slechts een aantal straten verwijderd van de Kolkata Sanved Organisatie!

Alles leek in zijn plooien te vallen. Jordi zou hier een paar weken tabla les kunnen krijgen, ik zou bij de organisatie kunnen gaan helpen. Ja, dit klonk perfect! Maar toen...

Toen we aan de organisatie aankwamen, bleek al snel dat hulp van een kortere periode dan één maand niet mogelijk was. De organisatrice bedankte me voor mijn genereuze aanbod, maar zei dat dit nu eenmaal hun beleid is. Ik voelde me erg teleurgesteld toen ik dat hoorde (zowel in mezelf als in de situatie)... Ik had er namelijk zo naar uitgekeken. Maar goed... Ik kon dus niet helpen bij de organisatie voor zulk een korte periode... Wat nu? Allerlei gedachtestroompjes overspoelden mijn hoofdje. Wil ik hier misschien toch één maand blijven? Wil ik hier wel blijven? Wat doe ik hier? Wat doe ik eigenlijk in India? Waar wil ik zijn? En wat wil ik eigenlijk doen?

Mijn vermoeidheid van de afgelopen weken voegde zich als een extra masala toe aan het speciale “Caroline Masala-gerecht”, genaamd: “Ik-weet-niet-wat-ik-hier-doe-en-waar-ik-naartoe-wil”.

Ik sta soms open voor zoveel, dat ik mezelf verlies in al die opties. Zo wilde ik dolgraag (terug) yoga gaan doen, wilde ik graag de basis leren van Kathak (een prachtige dans, waarin veel rondgedraaid wordt), leek het me super om te helpen bij die organisatie, vond ik het inspirerend om ondertussen fluit te leren, en te veel blijven schrijven. Maar wat eerst, en wat daarna? En hoe? Bij wie voel ik me goed? Waar kan ik mezelf zijn? Deze week heb ik gezocht, maar niet gevonden... (Dit doet me denken aan een uitspraak van Rutger Kopland, die Raf Walschaerts (van Kommil Foo) me vertelde tijdens een interview voor Luck Magazine: "Wie wat vindt, heeft slecht gezocht.")

Nog steeds is het me niet duidelijk, maar ik besef wel dat ik immens veel nieuwe inzichten heb gekregen. Ik kwam bijvoorbeeld tot het besef dat ik misschien nog een maandje extra (leer)vakantie kan/wil nemen in de maand maart (en dat alle opties open liggen!!). Zo is mijn zus van plan om over een aantal weken naar India af te reizen, om vervolgens naar Thailand te trekken. Thailand trekt me ook al langere tijd aan. Soms heb ik het allemaal een beetje gehad, hier in India. Die drukte, al die mannen aan de kant van de weg (ik zie echt veel te weinig vrouwen), het eten, ... Ik weet dat er nog zoveel prachtige plekjes zijn in India, maar na drie keer India is de tijd er misschien rijp voor om andere landen op te zoeken? Ik begin te voelen dat er een hoofdstuk wordt afgesloten... zowel in India, als in mezelf...

Je kan mijn gevoel vergelijken met het lezen van een boek. Je weet dat alle pagina’s reeds beschreven zijn in een boek, maar je weet nog niet wat het uiteindelijke “slot” is. Ik voel dat ook in mijn levensverhaal, een oud hoofdstuk afgesloten is. Ik wacht vol spanning af op het nieuwe hoofdstuk, maar leg het boek nog even op het nachtkastje... tot morgen... Ik mag helemaal loslaten, vanuit vertrouwen. Ik weet dat het volgende hoofdstuk reeds geschreven is en dat ik het enkel nog mag leven. Ik ben erg benieuwd waar het volgende pad me naartoe zal leiden... En met deze gedachte, val ik in een zachte en korte slaap...

Zondag, 17 januari 2010: GEDACHTESTROOMPJES
Ik zit op een punt van zelf-overstijging.
Ik voel me met de minuut meevloeien in een stroom van gedachten.
Ik laat het toe, want ik weet dat deze tocht me zal leiden naar vernieuwing.
Angsten zijn er om me te herinneren aan mijn kracht en zwakheden.
Ik mag mijn zachtheid verder ontwikkelen en mijn zachte, vrouwelijke krachten ten volle leven.
Ik ben prachtig, net zoals ik ben.
Al geloof ik het niet altijd, de essentie van mijn zijn is al perfect, precies zoals het is.